Ποιο είναι τελικά το ζητούμενο στο δημόσιο;

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ τις εξελίξεις στο δημόσιο τομέα. Από τη μία μεριά έχουμε την κυβέρνηση δια του ίδιου του πρωθυπουργού και των υπουργών να διαδίδουν σε όλους τους τόνους ότι το δημόσιο είναι υπερτροφικό, με πάρα πολλούς υπαλλήλους, οι οποίοι δεν χρειάζονταν να προσληφθούν. Άποψη βέβαια που δεν επιβεβαιώθηκε με την απογραφή, καθώς αποδείχτηκε ότι η Ελλάδα σε αυτό το θέμα είναι κάτω από το μέσο όρο της Ευρώπης, αλλά τέλος πάντων. Με την άποψη της κυβέρνησης, και μετά από τη σχετική προπαγάνδα που έχει προηγηθεί, φαίνεται ότι συντάσσεται η πλειοψηφία της κοινής γνώμης.

Από την άλλη όμως, με τις απολύσεις εκατοντάδων συμβασιούχων στη χώρα από τους δήμους και τους διάφορους οργανισμούς, βλέπουμε τους ίδιους τους πολιτικούς να δηλώνουν ότι οι συμβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες! Μάλιστα στο δήμο Αθηναίων το δημοτικό συμβούλιο εξέδωσε και ψήφισμα υποστήριξής τους, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στο δικαστήριο για τη μονιμοποίησή τους! Αλλά και στο Ηράκλειο, ξέρω περίπτωση προέδρου δημοτικής επιχείρησης που προέτρεπε τους συμβασιούχους να πάνε στα δικαστήρια, να διεκδικήσουν τη μονιμοποίησή τους, με την υποστήριξή του φυσικά!

Και η απορία μου είναι η εξής: είναι τελικά υπερτροφικός ο δημόσιος τομέας, ή όχι; Γίνεται να είναι υπερτροφικός, και ταυτόχρονα οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου να καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, δηλαδή οργανικές θέσεις που θα έπρεπε να καλύπτονται από μόνιμους υπαλλήλους;

Και να συμπληρώσω την απορία μου με άλλο ένα σκέλος: πως γίνεται σε όλες, μα όλες τις υπηρεσίες του δημοσίου, να υπάρχουν πάρα πολλές κενές οργανικές θέσεις; Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη πρόσληψης μόνιμου προσωπικού, και όχι απολύσεων…

Το ότι έχει γίνει πολύ κακή διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού του δημοσίου τομέα, το καταλαβαίνω, και συμφωνώ απόλυτα. Το ότι έχουν παιχτεί πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες και των εργαζομένων στο δημόσιο, και των υπολοίπων πολιτών, που πληρώνουν για υπηρεσίες που δεν τους παρέχονται όπως πρέπει, επειδή κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν μεταταχθεί (με μέσον) σε υπηρεσίες άλλες από αυτές που προσλήφθηκαν αφήνοντας κενή τη δική τους θέση, επίσης το καταλαβαίνω. Το ότι τελικά δε λειτουργεί ο δημόσιος τομέας όπως θα έπρεπε, επίσης το καταλαβαίνω, και συμφωνώ (εν μέρει).

Όμως αυτό απέχει κατά πολύ από το να λέμε ότι ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός. Αυτό είναι ένα παραμύθι, που μοναδικό στόχο έχει τη μείωση των μισθών στο δημόσιο. Το παραμύθι αυτό το “έφαγε” ο κόσμος, που συμφωνούσε με τις μειώσεις μισθών στο δημόσιο. Αυτό άνοιξε την όρεξη της κυβέρνησης, που με εργαλείο το ενιαίο μισθολόγιο, ετοιμάζεται να προχωρήσει σε περεταίρω μειώσεις μισθών.

Εξυπηρετείται καλύτερα όμως τώρα ο πολίτης στις δημόσιες υπηρεσίες; Ή μήπως το προσωπικό έχει μειωθεί ακόμα περισσότερο, αφού όσοι μπορούν να φύγουν ακόμα και με μειωμένη σύνταξη το κάνουν, και όσοι μένουν, έχουν μειωμένη απόδοση, αντίστοιχη με τις μειώσεις μισθού που έχουν μονομερώς υποστεί;

Το ζητούμενο λοιπόν της κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι η καλύτερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία του δημόσιου τομέα, και όχι η συρρίκνωση του, σε αριθμητικό αλλά και μισθολογικό επίπεδο. Αυτό ενδιαφέρει κυρίως τον πολίτη: να πάει σε μια δημόσια υπηρεσία, και να μη χάσει όλη τη μέρα για ένα απλό θέμα. Όσο για τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν από τις περικοπές στο δημόσιο, έχει γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλές φορές ότι αν η φοροδιαφυγή είχε καταπολεμηθεί όπως θα έπρεπε, δεν θα υπήρχε η ανάγκη για κανένα δημοσιονομικό μέτρο.

Μάλλον στραβά αρμενίζουμε κατά τη γνώμη μου στο θέμα του δημόσιου τομέα. Και επειδή ο γιαλός ποτέ δε θα ευθυγραμμιστεί με τη δική μας πορεία, ας αλλάξουμε ρότα έστω και τώρα, μήπως επιτέλους δούμε στο βάθος του ορίζοντα στεριά.