Από χθες βράδυ νιώθω λίγο καλύτερα…

Από χθες βράδυ νιώθω λίγο καλύτερα…

Βλέποντας σχεδόν μισό εκατομμύριο κόσμο στο Σύνταγμα, νιώθω λίγο καλύτερα..

Βλέποντας στον κόσμο στην πόλη μου, το Ηράκλειο, να αγκαλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο το αυθόρμητο και ακομμάτιστο κίνημα των αγανακτισμένων, νιώθω λίγο καλύτερα…

Γιατί να σας πω την αλήθεια, είχα λιγάκι απογοητευτεί τον τελευταίο 1 χρόνο.

Είχα απογοητευτεί όταν στα τόσα μέτρα που ανακοινώνονταν κάθε τρίμηνο για να εκταμιευτεί η κάθε δόση, δεν έβγαινε κανείς στους δρόμους…

Είχα απογοητευτεί που, σε κάθε απεργία, αντί να δίνονταν βάρος στα αιτήματα, δίνονταν βάρος στα επεισόδια…

Είχα απογοητευτεί που ο συνδικαλισμός  ήταν ανήμπορος να εκφράσει και να προστατέψει τον κόσμο που (υποτίθεται) εκπροσωπεί..

Όμως από χθες νιώθω λίγο καλύτερα…

Έστω κι αν αυτοί οι χοντρόπετσοι πολιτικοί που έχουν φτιάξει έτσι το σύστημα για να τους θρέφει και να τους προστατεύει, επιλέξουν να αγνοήσουν το μήνυμα του κόσμου…

Έστω και αν από τον Ιούλιο μου βάλλουν να πληρώσω κι άλλο χαράτσι, στερώντας από τα παιδιά μου μια καλύτερη ζωή…

Έστω κι αν το χειμώνα δεν ανάψω καθόλου καλοριφέρ…

Νιώθω λίγο καλύτερα, γιατί οι φίλοι μου, οι συμπολίτες μου, οι συμπατριώτες μου, αποφάσισαν να εκφραστούν. Να διεκδικήσουν… Να προτείνουν…

Και αυτό από μόνο του, είναι μεγάλο κέρδος για την κοινωνία μας. Και μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη να ξενυχτώ τα βράδια, να κλέβω χρόνο απ’ τα παιδιά μου, και να γράφω δυο αράδες σε αυτό εδώ το blog για τα κακώς κείμενα της πόλης και της χώρας μου… Γιατί φάνηκε λίγο φως από τη χαραμάδα...

Ας δουλέψουμε όλοι με το λίγο αυτό φως, και ας προσπαθήσουμε να ανοίξουμε ακόμα περισσότερο την πόρτα… Ή ακόμα και να τη σπάσουμε…