20 Μάη σήμερα..Ημέρα γενικής απεργίας από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και πολλούς άλλους συνδικαλιστικούς φορείς.Η δεύτερη αυτό το μήνα..Κι έχει ακόμα άλλες 11 ημέρες ο Μάης. Που ξέρεις, μπορεί να προλάβουν να χώσουν και καμιά ακόμα οι συνδικαλιστές… Τι έχουμε καταφέρει όμως μέχρι σήμερα (από τότε που είχαν αρχίσει οι φήμες και οι διαρροές για μειώσεις μισθών κι επιδομάτων και για αυξήσεις φόρων) με τις κινητοποιήσεις μας; Δυστυχώς όχι και πολλά…για την ακρίβεια απολύτως τίποτα!!! Και αυτό γιατί οι αποφάσεις δυστυχώς ήταν ειλημμένες από πριν, και αμετάκλητες.
Μη βιαστείτε να με κατακρίνετε…. Φυσικά και δε λέω ότι δεν πρέπει να γίνονται απεργίες….Απλά λέω τα πράγματα όπως τα βιώνω εγώ, και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή, το εισόδημα του κάθε Έλληνα, είτε είναι ιδιωτικός υπάλληλος ή επιχειρηματίας (έμμεσα), είτε είναι συνταξιούχος ή δημόσιος υπάλληλος (πολύ περισσότερο) έχει μειωθεί σημαντικά. Οι ανάγκες όμως εξακολουθούν να τρέχουν και να υφίστανται στο ακέραιο, σε κάποιους ίσως και αυξημένες.
Πως λοιπόν μπορεί ο δημόσιος υπάλληλος να κάνει 2 και 3 απεργίες κάθε μήνα; Ξέρετε τί χρήματα θα χάσει το μήνα αυτό; Κατά μέσο όρο 150 ευρώ (κάποιοι και παραπάνω). Αυτό όμως θα έρθει και θα προστεθεί στα υπόλοιπα χρήματα που έχει χάσει με τις περικοπές… Είναι δυνατόν να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του;
Ο ιδιωτικός υπάλληλος, μπορεί να πει στο αφεντικό του ότι δεν θα πάει στη δουλειά, γιατί θα συμμετάσχει στην απεργία; Δε νομίζω…Γιατί πολύ πιθανόν μετά την απεργία, να περάσει στην ανεργία… Ο κάθε εργοδότης μπορεί να θεωρήσει ότι ο υπάλληλός του δε νοιάζεται τόσο για την επιχείρησή του, αφού την εγκαταλείπει 2 – 3 φορές το μήνα για να πηγαίνει στις πορείες.
Ο επιχειρηματίας, μπορεί να κλείνει την επιχείρησή του 3 φορές το μήνα, τώρα που οι αγορές έχουν μειωθεί στο ελάχιστο;
Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι εύκολα..Δύσκολοι καιροί για απεργίες. Η απορία (= φτώχεια) είναι πλέον η ισχυρή πραγματικότητα στην Ελλάδα…Και στο κράτος, και στους πολίτες. Πως μπορούμε όμως να δείξουμε ότι δε συμφωνούμε με αυτά που μας επιβάλλουν; Πως θα τους πούμε ότι κάνουν λάθος, ότι δεν έχουν σχέδιο, ότι δεν ξέρουν που οδηγούν τη χώρα;
Η πρότασή μου είναι η εξής:
Να γίνονται πορείες και συγκεντρώσεις σε απογευματινές ώρες, που οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν ολοκληρώσει το ωράριό τους. Και να είναι πιο στοχευμένες, και όσον αφορά την επιλογή της ημέρας, αλλά και του τόπου συγκέντρωσης, ώστε να περνούν συγκεκριμένο μήνυμα. Να υπάρχει αντίδραση για συγκεκριμένα μέτρα (και όχι για όλα τα αιτήματα της 20ετίας) κάθε φορά, αλλά να υπάρχουν και προτάσεις, και όχι στείρα άρνηση.
Τέλος, για τα κλαδικά αιτήματα, να υπάρχουν επικουρικά και ξεχωριστές αντιδράσεις σε ημέρες και ώρες που μπορούν να προκαλέσουν δυσλειτουργία, ώστε τα αιτήματα αυτά να ακουστούν (π.χ. οι μηχανικοί να κάνουν στάσεις εργασίας για να αποτρέψουν δημοπρατήσεις έργων, οι γιατροί να απέχουν από εφημερίες, οι εφοριακοί από ελέγχους , και όλα αυτά σε συγκεκριμένες μέρες).
Με τους παραπάνω τρόπους πιστεύω θα υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή. Γιατί ο κόσμος θέλει ν’ αντιδράσει, θέλει να φωνάξει, θέλει να τους τα πει ένα χεράκι…Απλά δεν μπορεί ..Δεν τον παίρνει…Τουλάχιστον εμένα δε με παίρνει καθόλου…
Σχετικές αναρτήσεις: Τα κουκιά είναι μετρημένα....
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου