Λίγες ώρες πριν τον γεννήσω άφησα μια μικρή διαθήκη στον άνθρωπο που θα τον αναλάβει αν πάθω κάτι …
ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.!!
Εννοώντας να γίνει άνθρωπος με ελεύθερη βούληση για τη ζωή του , με ελευθερία στις επιλογές του , με θέληση να κυνηγάει τα όνειρά του , με ανοιχτό μυαλό χωρίς προκατάληψη, με δύναμη ψυχής τέτοια που να του επιτρέψει να σηκώσει το κεφάλι του απ το κοπάδι και να πετάξει όπου θέλει !!
Πέντε χρόνια τώρα δουλεύω πάνω σ αυτό… σε κάθε στιγμή που περνάω μαζί του….
Του μαθαίνω πως όταν πέφτει και χτυπάει πρέπει να σηκώνεται και να προσπαθεί ξανά.
Του μαθαίνω γιατί κάποια παιδάκια κάθονται κατάχαμα και παίζουν ακορντεόν.
Του μαθαίνω γιατί οι άνθρωποι στα φανάρια θέλουν τα πλύνουν τα τζάμια στα αυτοκίνητα.
Του εξήγησα γιατί η αστυνομία συνέλαβε μπροστά στα μάτια μας τον πακιστανό στα Λιοντάρια.
Του εξήγησα γιατί οι άνθρωποι κατεβαίνουν στις πορείες που πήγαμε μαζί.
Του εξήγησα γιατί πήγαμε όλοι γονείς και παιδιά στο δημαρχείο μετά την απόφαση να απολύσουν τις δασκάλες τους.
Του εξήγησα κάθε μέρα που έφυγα για τη δουλειά μου πως η μαμά πρέπει να δουλεύει για να μπορούμε να έχουμε ένα σπίτι, φαγητό, ρούχα, παιχνίδια,βιβλία… για να παίρνω πάντα την απάντηση : “θέλω την μαμά μου δεν θέλω τίποτα απ όλα αυτά ”!
Το μόνο που ΔΕΝ τόλμησα να εξηγήσω στο παιδί μου είναι…
…πως η μαμά του τα τελευταία δυο χρόνια δουλεύει 15 ώρες την μέρα γιατί οι τράπεζες και το κράτος περιμένουν να τους ξεπληρώσει ένα 6ψηφιο αριθμό σε ευρώ,
ότι το τηλέφωνο που χτυπά ανά 5 λεπτά δεν είναι απ τον παππού αλλά από τις εισπρακτικές,
ότι η μαμά εκτός από τις ώρες που είναι στη δουλειά της περνάει ώρες μέσα στις τράπεζες προσπαθώντας να “ρυθμίσει” δόσεις επί δόσεων μ αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να πάρουν και την ψυχή της,
ότι παρόλα τα 15ωρα δουλειάς η μαμά δεν θα τα καταφέρει και θα χάσει το μαγαζί της και μαζί μ αυτό , δεν θα χουμε πια σπίτι για να μένουμε, ούτε λεφτά για βιβλία και παιχνίδια …και είναι πια θέμα ημερών.
Κατεβαίνω κάθε βράδυ στην πλατεία , χώνομαι ανάμεσα σας, παίρνω κουράγιο απ αυτά που ακούω, δακρύζω από τα λόγια σας που καταφέρνουν να ανάψουν μια μικρή ελπίδα πως αυτή η σκλαβιά μπορεί και να τελειώσει με κάποιο τρόπο επιτέλους …. αλλά ούτε απόψε δεν τόλμησα να πιάσω το μικρόφωνο και να σας πω πως για να γίνει ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΛΛΗ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ , ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ…. ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ ΓΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΩΣΑΜΕ !!!
“ΣΣΣΣΣ….ΝΑ ΜΗΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ”
* Το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε από μία μητέρα 47 χρονών που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της, στο blog των αγανακτισμένων του Ηρακλείου, υπό μορφή συζήτησης.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου