Διάβασα χτες την ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο blog των Αγανακτισμένων του Ηρακλείου, και ομολογώ ότι έχω σοβαρές ενστάσεις για τον τρόπο που παρουσιάζεται πλέον το όλο κίνημα μέσα από αυτή τη σελίδα.
Η ουσιαστική μου διαφωνία είναι στο ότι μερικά άτομα, περιορισμένα στον αριθμό, παρουσιάζονται και υπογράφουν ως η “Λαϊκή συνέλευση πλατείας Ελευθερίας Ηρακλείου”, και εξ’ ονόματος του κόσμου που μαζευόταν κάποτε στην πλατεία εκδίδουν “επαναστατικά μανιφέστα” , το κείμενο των οποίων βρίσκει πολλές φορές αντίθετους την πλειοψηφία των πολιτών που μαζεύονταν στις πολυπληθείς συγκεντρώσεις των προηγούμενων μηνών.
Στο συγκεκριμένο κείμενο, οι συντάκτες του προλογίζουν ότι θα μιλήσουν για το κίνημα και το ποιοι είναι… Κι ενώ αφιερώνουν 3-4 παραγράφους περιγράφοντας λίγο πολύ το πως ξεκίνησε το κίνημα αυτό και από ποιους αγκαλιάστηκε, στη συνέχεια γίνεται ένα αφιέρωμα στο πως οι αρχές της πόλης κατάφεραν τελικά να εκδιώξουν τους “αγανακτισμένους” από την πλατεία Ελευθερίας…
Τέλος, θέτονται και οι στόχοι του επόμενου χρονικού διαστήματος. Μεταξύ αυτών είναι και οι καταλήψεις στέγης…
Όσοι παρακολουθείτε το ιστολόγιο “Αντίπαλοι” θα γνωρίζετε ότι από την πρώτη μέρα στήριξα και συμμετείχα ενεργά στο κίνημα των “Αγανακτισμένων” πολιτών. ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΤΟ ΣΤΗΡΙΖΩ. Όμως το κίνημα αυτό δεν είναι ένας περιορισμένος αριθμός ατόμων που έμενε στην πλατεία Ελευθερίας μέρα – νύχτα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι οι χιλιάδες κόσμου που μαζεύονταν στην πλατεία τα απογεύματα του Μάη και του Ιούνη, και ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ να ακουστεί η φωνή του. Να μη λαμβάνονται αποφάσεις γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν. Ναι, είναι ο κόσμος που απαίτησε αμεσότερη εκπροσώπηση στα κοινά, και ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Όμως η μεγάλη πλειοψηφία αυτού του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, δεν έτρεφε αυταπάτες. Ξέραμε ποιο είναι το πολίτευμα της χώρας. Και ξέραμε ότι αυτό δεν αλλάζει τόσο απλά. Με τη στάση μας όμως ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ ΝΑ ΕΠΗΡΡΕΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΦΆΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΝ ΕΝΤΟΣ ΒΟΥΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ (ΔΗΘΕΝ) ΝΟΜΙΜΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ… Ελπίζαμε ότι ένα μέρος από αυτούς θα είχαν την ΤΣΊΠΑ και την ευαισθησία να εκπροσωπήσει πραγματικά την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, και να αντισταθεί στις επιταγές των μεγάλων συμφερόντων. Να πει όχι στα νομοσχέδια της εξαθλίωσης και στα μνημόνια της ανεργίας και της ύφεσης…
ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ… Όχι γιατί δεν ήμασταν δυναμικοί. Όχι τόσο γιατί δεν ήμασταν αρκετοί. Αλλά γιατί μια μεγάλη μερίδα πολιτικών δεν έχουν καθόλου ευαισθησία. Είναι στρατιωτάκια… Έτσι έχουν μάθει από παιδιά. Από τότε που 5-6 χρονών κούναγαν τα σημαιάκια στην πλάτη του μπαμπά τους σε αυτές τις πλατείες στις οποίες εμείς μαζευόμαστε…. Και αργότερα όταν τους έβαζαν στις Τοπικές Οργανώσεις οι προηγούμενοι… Και όταν τους πρότειναν για πρώτη φορά σε κάποιο ψηφοδέλτιο, επειδή είχαν μεγάλο σόι και “αγωνιστικό” παρελθόν… Ή επειδή ο μπαμπάς τους ήθελε να τους κάνει βουλευτές, και ξόδεψε μια περιουσία στις δημόσιες σχέσεις για να το καταφέρει… Δυστυχώς αυτοί μας εκπροσωπούν, και φταίμε κι εμείς…
Οι περισσότεροι από εμάς που μαζευτήκαμε στις πλατείες, απαιτήσαμε το κίνημα να μην έχει κομματικούς προσανατολισμούς. Και μέχρι ένα σημείο το καταφέραμε, και αυτή ήταν και η αξία του κατά τη γνώμη μου. Και πολλές από τις συγκεντρώσεις της πλατείας Ελευθερίας ήταν απόλυτα επιτυχημένες, αφού έγιναν πολλές ανοιχτές συζητήσεις και κατάθεση απόψεων από πάρα πολλούς πολίτες. ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ.Και αυτό για τα Ελληνικά, και πολύ περισσότερο για τα Ηρακλειώτικα δεδομένα, ήταν πολύ σημαντικό…
Το κίνημα όμως μοιραία ξεθώριασε… Είτε λόγω καλοκαιριού, είτε επειδή πέρασε το μεσοπρόθεσμο, είτε και για τα δύο. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΕΘΑΝΕ… Και το κείμενο αυτό δεν είναι επικήδειος λόγος. Επειδή τις αμέσως επόμενες ημέρες από τη βουλή θα περάσουν πολύ κρίσιμα νομοσχέδια, θεωρώ ότι πρέπει να ξαναμπούν οι σωστές βάσεις του κινήματος. Αυτές που έκαναν τον κόσμο να κατέβει στις πλατείες. Με προτροπές για καταλήψεις στέγης, ή άλλου είδους ενέργειες που συνήθως κάνουν αναρχικές ομάδες, το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να αποθαρρυνθεί ο κόσμος να συμμετάσχει.
Επειδή έφυγαν οι σκηνές από την πλατεία δε σημαίνει ότι πέθανε το κίνημα των Αγανακτισμένων. Όπως δε σημαίνει ότι τα 10-20 άτομα που ξημεροβραδιάζονταν εκεί ΕΙΝΑΙ Η ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ.
Ας ξαναδούμε λοιπόν όλοι μαζί πως με τη στάση μας θα ενώσουμε τον απλό κόσμο κάτω από ένα πλαίσιο διεκδίκησης ενός κατώτατου επιπέδου διαβίωσης και αμεσότερης εκπροσώπησής μας μέσα στα συνταγματικά πλαίσια (και γιατί όχι, με αλλαγή αυτών), και ας αφήσουμε τις κομματικές ή τις αρχηγικές μας βλέψεις στην άκρη…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου