Μια μάχη, τρεις στόχοι*

Τα κράτη γίνονται ευκολότερη λεία όταν προσπαθεί το καθένα μόνο του. Μόνον η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΟΝΕ δημιουργούν αντιστάσεις. Στην εποχή της ωριμότητας, στην οποία έχει εισέλθει η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, οι αγορές είναι, πολύ συχνά, πιο δυνατές από τα εθνικά κράτη. Η Ελλάδα, μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Γιώργο Παπανδρέου, μετατράπηκε στον τέλειο «αδύναμο κρίκο» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Το στοίχημα, για όσους κερδίζουν καλά λεφτά παίζοντας στο μεγάλο καζίνο της ενιαίας αγοράς κεφαλαίων, ήταν να ρίξουν το ευρώ. Για να το κερδίσουν πρέπει οι λαοί των χωρών της Ευρώπης να παύσουν να το εμπιστεύονται. Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί και με όσους, από τα νέα εύπορα μέλη της ομάδας των G20 (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία), βάζουν μέρος των καταθέσεών τους σε ευρώ ή εμπιστεύονται τα ομόλογα των κρατών της Ευρωζώνης.

Η Ελλάδα πρέπει και γι' αυτό τον λόγο, να επιτύχει. Μπορεί να γίναμε το μαύρο πρόβατο, μπορούμε πάντοτε να επιτύχουμε την επιστροφή μας στην κοινότητα των εύπορων και δυναμικών κρατών. Πρέπει όμως να το πιστεύσουμε πρώτοι εμείς. Μαζί με μια κυβέρνηση που θα πιστεύει στο Μνημόνιο και στη δυνατότητα της χώρας να επιτύχει την επιστροφή της στις αγορές, η κυβέρνηση πρέπει να διαθέτει μια ομάδα πεισμένων και πειστικών στελεχών προβολής και υπεράσπισης της προσπάθειας που μόλις ξεκίνησε.

Θα κατανοήσουμε καλύτερα το διακύβευμα της μάχης που διεξάγεται μπροστά στα μάτια μας, αν δούμε δύο παραδείγματα. Υπάρχουν περί τα 50 με 60 δισεκατομμύρια δολάρια περιουσίας σε διαθέσιμα Μade in Greece. Τα πολύ ικανά και εξαιρετικά εκπαιδευμένα «ελληνόπουλα της διασποράς», δεν έχουν σταθεί ούτε στιγμή τους τελευταίους μήνες. Κάνουν χρυσές δουλειές μαζεύοντας στο δικό τους private banking την περιουσία όσων «πιάσαν την καλή» τις προηγούμενες 3 δεκαετίες. Και την κάνουν τόσο πιο εύκολα όσο τα σενάρια φρίκης, διάλυσης και (αυτο)καταστροφής εμφανίζονται και εμπεδώνονται. Πολλές καταστάσεις που ζούμε σήμερα μοιάζουν με τις αντίστοιχες που γνωρίζουν καλά οι διεθνείς τραπεζικοί κύκλοι κάθε φορά που κλήθηκαν να διαχειριστούν τις περιουσίες που δημιούργησαν, εδώ ή αλλού, οι δικτάτορες και τα τσιράκια τους με πλέον διάσημα τα στελέχη του σοβιετικού καθεστώτος, μεγάλο μέρος των οποίων προτίμησε το ελληνικό κλίμα.

Το δεύτερο παράδειγμα για όσα παίζονται σ' αυτή τη φάση θα το βρείτε αν θυμηθείτε τι βιολί παίζουν, τα ίδια πάντοτε παπαγαλάκια που συνδέονται με εγχώριους ισχυρούς, που φοβούνται τις διαρθρωτικές αλλαγές. Ιδιαίτερα επειδή τα σχετικά συμφέροντα είναι καλά εδραιωμένα στα μέσα ενημέρωσης (ειδικότερα σε κανάλια των mega-stars και σε σκανδαλοθηρικά έντυπα). Παρατηρήστε τον θυμό και τα δάκρυα -έπειτα από μικρή περίοδο αμφιβολιών- με αφορμή όσα προβλέπονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης που υπέγραψε η Ελλάδα. Κάθε φορά που η χώρα κάνει ένα βηματάκι εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης, τα ίδια πάντοτε συμφέροντα, με τον ίδιο πάντοτε τρόπο, με τα ίδια πάντοτε επιχειρήματα, με τα ίδια πάντοτε κόμματα αντεπιτίθενται.

Το ερώτημα είναι αν πραγματικά ο Γιώργος Παπανδρέου ενδιαφέρεται να κερδίσει αυτή τη μάχη. Αν έτσι είναι τα πράγματα, θα πρέπει να συγκροτήσει τον κύκλο των στελεχών που χρησιμοποιεί κατά τον τρόπο που οργανώνονται τα σύγχρονα εταιρικά σχήματα. Να διατάξει την κυβέρνησή του όπως μια καλή πολυεθνική επιλέγει, στρατεύει και παρατάσσει τα στελέχη της. Να χωρίσει τους κύκλους στους οποίους θα συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του, να επιλέξει λίγους και ευκρινείς στόχους και να μεταφέρει τη δική του εξουσία στα χέρια τους.

Αρκούν, στην πρώτη αυτή φάση, τρεις κύκλοι: πάταξη φοροδιαφυγής και κρατικής σπατάλης, αναδιοργάνωση στο σύστημα υγείας και αναδιάρθρωση ΔΕΚΟ. Σκεφτείτε ότι το 36% του εργαζόμενου πληθυσμού είναι αυτοαπασχολούμενοι (μόνον 15% στην Ευρωζώνη) και πληρώνει μόνον το 4% του Φόρου Εισοδήματος Φυσικών Προσώπων. Σύμφωνα με υπολογισμούς, από τις ετήσιες φοροδηλώσεις λείπει εισόδημα 9 δισ. ή το 3,5% του ΑΕΠ, πέραν όσων χάνονται από την παραοικονομία που κινείται πάντοτε γύρω στο 30% του ΑΕΠ.

Η συζήτηση που έγινε τις ημέρες αυτές με αφορμή τα κρατικά χρέη από τη σπάταλη και την ανεξέλεγκτη λειτουργία του ΕΣΥ, μας θύμισε ότι δαπανούμε κοντά στα 10 δισ. ευρώ, που σημαίνει τρεις φορές περισσότερα από την Ισπανία, διπλάσια από το Βέλγιο, που εμμέσως επιδοτεί τη φαρμακευτική του βιομηχανία, κ.ο.κ.

Και επίσης ότι τα συνδικάτα λησμονούν, όταν εκφράζουν αντιρρήσεις στην προσαρμογή του ασφαλιστικού προς τις δυνατότητες του προϋπολογισμού, ότι τα Ταμεία, για παράδειγμα, δεν πληρώνουν τους μισθούς των γιατρών και του άλλου προσωπικού, ενώ το κόστος των ιατρικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών είναι απίθανα υποτιμημένο!

Τέλος, η αδυναμία του ΟΣΕ να σηκώσει από τις τράπεζες τα δανεικά που χρειάζεται για να συνεχίσει τη σπατάλη εις υγείαν των κορόιδων, αποτελεί τον εξαίρετο οιωνό ότι μπορεί οι σύμμαχοι να έσωσαν το ελληνικό κράτος, ώστε να συνεχίσει να πληρώνει τα ομόλογά του, μπορεί να έσωσαν και τις αποταμιεύσεις στις τράπεζες, αλλά δεν είπαν ότι υπάρχει σχέδιο διάσωσης για άχρηστες υπηρεσίες και άχρηστους απασχολούμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

* Του Μπάμπη Παπαδημητρίου, για την Καθημερινή