Η λύση στην κρίση...*

Όλοι μοιάζει σήμερα να αναζητούν μια κάποια λύση ως προς την κρίση που ταλανίζει την χώρα. Σαχλαμάρες! Στη πραγματικότητα κανένας δεν αναζητεί …λύση. Απάντηση σε ερωτήματα που ο καθένας θέτει με κριτήριο το δικό του συμφέρον στην συγκυρία αναζητεί. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν υπάρχουν αντικειμενικές λύσεις. Αντικειμενικότητα η πολιτική πρακτική αποκτά αποκλειστικά μέσω της κοινωνικοποιητικής διαδικασίας. Άρα το ερώτημα είναι αν η κρίση αντιμετωπίζεται σήμερα μέσω μιας δημοκρατικής κοινωνικοποιητικής διαδικασίας ή όχι. Η απάντηση είναι κοινός τόπος: προφανώς όχι, καθώς όχι μόνον ο λαός δεν μετέχει στις αποφάσεις που έχουν ως αποτέλεσμα την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά πολύ περισσότερο η χώρα κυβερνάται πλέον με...

κανόνα το Μνημόνιο και όχι το Σύνταγμα – όπως παραδέχονται και υπουργοί της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση πέτυχε να αντιστρέψει την φιλοσοφία του Συνταγματικού Δικαίου. Δεν νομοθετεί ξεκινώντας από αυτό, αλλά αγνοώντας το εντελώς σαν να μην υπάρχει, υποστηρίζοντας ότι αν οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της με βάση το Μνημόνιο – η ύπαρξη του οποίου και μόνον παραβιάζει τη συντακτική τάξη του ελληνικού κράτους – κριθούν αντισυνταγματικές από τα δικαστήρια στο μέλλον …θα δούμε τι μπορεί να γίνει! Ο έλληνας νομοθέτης λοιπόν αναζητεί λύση στη κρίση παραβιάζοντας την δημοκρατική τάξη στη χώρα με τον πλέον χυδαίο τρόπο: αγνοώντας το Σύνταγμα.
Αυτό σημαίνει ότι ο νομοθέτης μας αγνοεί την θεσμική πηγή της εξουσίας του. Ασκεί τα καθήκοντα με έναν «ημι-επαναστατικό» τρόπο! Κάνει ότι κάνουν οι χούντες, αλλά με μια κρίσιμη διαφορά. Αυτές αναστέλλουν την εφαρμογή διατάξεων του Συντάγματος, ενώ η σημερινή κυβέρνηση τις παραβιάζει συνειδητά, αφήνοντας τον δικαστή να κρίνει για την συνταγματικότητα των νόμων του κράτους, αργότερα. Έτσι όμως δεν προσβάλλονται απλώς κάποιες συνταγματικές διατάξεις, αλλά αυτή καθαυτή η φύση του Συνάγματος στη χώρα μας, που προνοεί η νομοθετική λειτουργία να πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Σ. και όχι απλώς να ελέγχεται δικαστικά σε αυτό το πλαίσιο.
Θεωρώ λοιπόν ότι αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι χειρότερο από εκείνο που πράττουν χούντες. Περιστέλλει την λαϊκή κυριαρχία άδηλα και αυτό το ονομάζει περιστολή της εθνικής κυριαρχίας στη συγκυρία εξαιτίας της κατάστασης ανάγκης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Αυτή είναι η έννοια του Μνημονίου. Το θέμα δεν είναι ασφαλώς αν η κυβερνητική πλειοψηφία στη βουλή έχει αυτό το δικαίωμα – προφανώς δεν το έχει στο πλαίσιο του Σ. – αλλά αν ο λαός νομιμοποιεί αυτή την πρακτική που ουσιαστικά καθιστά ολόκληρο το πολιτειακό οικοδόμημα της Ελλάδας χάρτινο πύργο δίχως σοβαρή βάση για την άσκηση των εξουσιών.
Αν το νομιμοποιεί σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός έχει ξεπεράσει κάτι …αναχρονιστικές λεπτομέρειες σαν το Σύνταγμα και ότι είναι έτοιμος να αποδεχτεί οποιαδήποτε μορφή αυταρχισμού αρκεί να μην χάσει και τον ένατο μισθό που του απέμεινε ( αυτό του απέμεινε αν κάνεις σωστό λογαριασμό)! Η κυβέρνηση αυτή την ώρα κυβερνά «ημι-επαναστατικώ δικαίω». Αυτή ήταν φαίνεται η αλλαγή που είχε στο μυαλό του ο Γιώργος. Τελικά, μοιάζει εκείνη τη μέρα που συναντήθηκαν για την παράδοση-παραλαβή Καραμανλής-Παπανδρέου, ο δεύτερος να δεσμεύτηκε να πραγματοποιήσει αυτό που φαιδρά επαγγέλθηκε ο πρώτος: την επανίδρυση του κράτους σε μια άλλη αυταρχική βάση, όπου το Σύνταγμα θα καταστεί ο πολιτικός φερετζές μιας ολιγαρχικής εξουσίας νεο-αποικιακού τύπου. Αν είναι έτσι κάντε το τουλάχιστον ολοκληρωμένα. Καταργήστε το Σύνταγμα, δεν χρειάζεται! Πολιτική νομιμοποίηση θα σας προσφέρουν αποκλειστικά οι δημοσκοπήσεις. Αν δεν φτάνει αυτό δημιουργείστε και κανένα διαδικτυακό τόπο να υποβάλλουμε μαζί με προτάσεις και αιτήσεις υποψηφιότητας - για να κατασκευάζετε αποκλειστικά στατιστικές βάσεις - και την ψήφο μας προς «διαβούλευση»! Γιατί να τρέχουμε στις κάλπες, σε διαδηλώσεις και άλλα …αναχρονιστικά; Καταργήστε τη δημοκρατία αν θέλετε, μη βάζετε όμως φερετζέ στη χούντα που με επιμέλεια δομείτε! Μην παραπλανάτε τόσο τον λαό. Δεν χρειάζεται! Όσοι έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες θα αντιδράσουν έτσι ή αλλιώς, όσοι δεν έχουν θα το προτιμούσαν …καυτό! Θα ήθελαν μια καθαρή χούντα, όπως ποθούν και οι δεξιοί σύμμαχοι της σοσιαλδημοκρατικής μας κυβέρνησης.
Για να συζητήσουμε λοιπόν για την λύση στην κρίση θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα: την μορφή της κρίσης και την μορφή της λύσης. Αν η κρίση δεν εξετασθεί πολιτικά η λύση δεν μπορεί να είναι δημοκρατική. Αν η κρίση παραμείνει στο επίπεδο της οικονομικής απειλής προς την κοινωνία, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε νέες αυταρχικότερες μορφές διακυβέρνησης στην Ελλάδα. Ας το προσέξουν όσοι έχουν μάτια να βλέπουν πέραν της τηλεοπτικής οθόνης και των κατασκευασμένων δημοσκοπήσεων.

* Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, από το press-gr.blogspot.com