Δεν περνάς μικρή Μαρία δεν περνάς, δεν περνάς....

Έμεινα κάποια χρόνια στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Λονδίνο και θυμάμαι όταν περπατούσα τους δρόμους είχα πάντα την ανασφάλεια του ανάποδου (δεξιά/αριστερά), δεν μπορούσα να το συνηθίσω με τίποτα και έτσι έλεγχα και ξαναέλεγχα πριν διασχίσω το δρόμο. Όμως θυμάμαι επίσης ότι τα αυτοκίνητα κυριολεκτικά κοκάλωναν στις διαβάσεις πεζών, ακόμα και τα λεωφορεία με το που υπήρχε άτομο στην άκρη του δρόμου με πρόθεση να διασχίζει έκοβαν ταχύτητα για να τους επιτρέψουν να περάσουν.

Αυτές οι σκέψεις ήρθαν πάλι σήμερα το πρωί στο μυαλό μου που στον δρόμο μου για τη δουλειά βλέπω αυτό που με εκνευρίζει αφάνταστα. Παιδάκια στην άκρη του δρόμου, και προσέξτε, στην διάβαση πεζών, ΟΧΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ, να προσπαθούν να βρουν ευκαιρία να τρέξουν στα γρήγορα για να προλάβουν να περάσουν απέναντι!!! Όταν σταμάτησα να περάσουν ο πίσω οδηγός είχε το θράσος να μου κορνάρει!!! Κανένας σεβασμός, καμία ευαισθησία σε βασικούς κανόνες οδικής συμπεριφοράς, ούτε καν όταν έχει να κάνει με μικρά παιδιά. Το πόσο 'φυσιολογικό' είναι να μην σταματά κανείς για να δώσει προτεραιότητα στους πεζούς φαίνεται και από το πολλές φορές έκπληκτο βλέμμα εκείνων που παραξενεύονται όταν κάποιος όντως σταματήσει. Ακόμα χειρότερα έχω δει οδηγούς να επιταχύνουν για να προλάβουν να περάσουν αυτοί και όχι οι πεζοί....Απίστευτο; Λίγο η κρίση, λίγο η κακή νοοτροπία υπάρχει μία ανταγωνιστικότητα χωρίς νόημα 'να προλάβω εγώ όχι ο Γιωργάκης ή η μικρή Μαρία'...

Δεν μου αρέσει να ισοπεδώνω τα πάντα και να μας δίνω διάφορα επίθετα ως Έλληνες με κακή νοοτροπία γιατί είμαστε όλοι ταλαιπωρημένοι, γιατί ξέρω ότι η κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για τους περισσότερους από μας. Όμως πρέπει μικρά καθημερινά πράγματα να προσπαθήσουμε να τα δούμε πιο ανθρώπινα και πιο υπεύθυνα. Η ποιότητα και η ασφάλεια της καθημερινότητας μας εξαρτάται κατά πολύ από εμάς τους ίδιους. Έχουμε πολλά να παλέψουμε, τουλάχιστον σε αυτά που έχουμε εμείς τον έλεγχο ας κάνουμε αυτό που πρέπει!