Μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο…

Τα σημάδια υπήρχαν. Όμως οι αρχές δεν τα σπουδαιολόγησαν… Πολλά βράδια οπαδοί γυρνάνε κατά ομάδες σε διάφορες συνοικίες του Ηρακλείου και προκαλούν άλλους οπαδούς. Οι καταγγελίες φτάνουν στην αστυνομία από τους περίοικους, και στην καλύτερη περίπτωση απλά οι φίλαθλοι διαλύονται.. Κάποια στιγμή μοιραία θα γίνονταν το κακό. Και αυτή η στιγμή ήταν χτες…

Ένα παιδί 21 ετών έχασε τη ζωή του. Και αυτό με θλίβει πάρα πολύ.  Όμως θα είμαι σκληρός, και θα πω τα πράγματα όπως μου κατεβαίνουν στο κεφάλι….

Αυτό το παιδί, όπως και τ’ άλλα, είχαν πάει εκεί με κακό σκοπό… Να χτυπήσουν… Να τραυματίσουν… Να εκδικηθούν (για τι άραγε;)… Στη θέση αυτού του παιδιού θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοσδήποτε από τους 60 περίπου που συμμετείχαν στις συμπλοκές… Και θα μπορούσε το χέρι του παιδιού αυτού να είχε κάνει τη ζημιά σε ένα άλλο παιδί… Γι’ αυτό δε θέλω να χαϊδέψω αυτιά, όπως ακούω όλη μέρα σήμερα στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις… Επειδή πέθανε αυτό το παιδί είναι “φίλαθλος”, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι οπαδοί και κακοποιοί, λένε οι δημοσιογράφοι…Εντάξει, το ξέρω, δεν είναι ότι ποιο ευγενικό να λες βαριές κουβέντες για ένα νεκρό παιδί… Πιστέψτε με όμως, δεν το κάνω από ασέβεια, και σκέφτομαι πάρα πολύ τους γονείς του. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι του άξιζε, επειδή συμμετείχε σε συμπλοκή οπαδών. Σε κανένα δεν αξίζει ένας τέτοιος θάνατος, και πολύ περισσότερο σ’ ένα νέο άνθρωπο, που δεν πρόλαβε να ζήσει τα καλύτερα χρόνια του..

Όμως γι’ αυτό ακριβώς δεν πρέπει να χαϊδεύουμε αυτιά, κύριοι δημοσιογράφοι, και κύριοι πολιτικοί… Έφταιγε και το παιδί… Και αυτό πλήρωσε, δυστυχώς με τη ζωή του… Όλοι οι άλλοι όμως που φταίνε κυκλοφορούν ελεύθεροι και φιλολογούν  γύρω από το θάνατό του, αναπτύσσοντας για άλλη μια φορά θεωρίες και ξεστομίζοντας ευχολόγια για την καταπολέμηση της βίας μέσα κι έξω από τα γήπεδα…

Αυτές τις νοοτροπίες κάποιοι τις καλλιεργούν.  Δεν μπορώ να ξέρω ποιοι ακριβώς. Για ένα πράγμα όμως είμαι απόλυτα σίγουρος: ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ είναι έννοιες πολύ στενά συνδεδεμένες στη χώρα μας… Και όσο αυτές παραμένουν αλληλένδετες, η βία γύρω από το χώρο του ποδοσφαίρου δεν πρόκειται να εξαλειφθεί…

Ακούμε χρόνια τώρα ότι θα μπει το μαχαίρι στο κόκαλο… Γιατί δεν μπαίνει άραγε; Μα γιατί κάποιοι ευνοούνται από την όλη κατάσταση. Γιατί κάποιοι θέλουν οπαδούς, έτοιμους να κάψουν στην πόλη με το πρόσταγμά τους… Για την “αδικία” εις βάρος της ομάδας τους πάντα, την οποία οι ίδιοι έχουν πρώτοι αναδείξει, προς υπεράσπιση της πόλης φυσικά…

Όμως σήμερα το μαχαίρι μπήκε κυριολεκτικά στο κόκαλο… Στο στέρνο του 21χρονου Γιάννη Ρουσάκη από τα Μάλια… Και αυτό είναι η πραγματικότητα κύριοι… Η νέα πραγματικότητα του ποδοσφαίρου της Ελλάδας. Το ποδόσφαιρο των στημένων αγώνων έχει γίνει πλέον και ποδόσφαιρο των οπαδών – δολοφόνων…

Μία δήλωση από όλες αυτές που γίνανε με αφορμή τα αιματηρά επεισόδια της νύχτας ξεχώρισα: αυτή του βουλευτή κου Κεγκέρογλου: “ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ”, είπε ο βουλευτής, κάτι το οποίο δεν άκουσα κανένα άλλο πολιτικό να παραδέχεται… “Τρόποι υπάρχουνε για να αντιμετωπιστούν αυτά τα φαινόμενα. Το έχουν κάνει και άλλες χώρες, και δε χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό” , συνέχισε ο βουλευτής. Και έχει δίκιο. Τρόποι υπάρχουν. Πολιτική βούληση όμως;

Η παρούσα κυβέρνηση είναι αλήθεια ότι έχει δείξει μεγαλύτερη διάθεση από κάθε προηγούμενη στο να πατάξει την ποδοσφαιρική βία.  Όμως και αυτή θα κριθεί όχι από τις προθέσεις, αλλά από το αποτέλεσμα. Και με το θάνατο του 21χρονου σήμερα, θα έχει ένα ακόμα λόγο να προχωρήσει σε πολύ βαθιές τομές, που ο πολύς κόσμος θα στηρίξει.

Ας γίνει λοιπόν ο θάνατος του παιδιού η αφορμή να γίνει ΤΩΡΑ η αρχή… Η αρχή που θα οδηγήσει στην ελαχιστοποίηση παρομοίων γεγονότων είτε εντός είτε εκτός γηπέδων.