Δε σας φοβάμαι ρε…

By zania

" Έχω φτάσει ν’ αναρωτιέμαι πόσο βάθος έχει πια εκείνη η ρημάδα η τσέπη μου και γιατί η δικιά μου η χερούκλα ποτέ δεν φτάνει τόσο βαθιά. Καθημερινά. "

Απ’τις 5.30 το πρωί. Χτυπά επαναλαμβανόμενα, γιατί, πού να σηκωθώ με την πρώτη η γυναίκα. Εύκολο είναι; Βαράει και ξαναβαράει μέχρι που τα νεύρα μου γίνονται κορδέλες. Πάγια κατάσταση. Κάθε πρωί ή σχεδόν κάθε πρωί: Να σηκωθώ σαν άλλο νιογέννητο στραβό γατί και κουτουλώντας να κάνω ένα καφέ μήπως και καταφέρω κατά τον ήμισυ να ζωηρέψω τα εγκεφαλικά μισοκαμμένα κυτταράκια μου. Συνήθως με τον καφέ θα προτιμήσω να ενημερωθώ διαδικτυακά (“μήπως ήρθε η συντέλεια όσο εγω κοιμόμουν;”) και όχι τηλεοπτικά. Σχέση μίσους με το κονσερβοκούτι. Σχέση μίσους και με τους σαρδελλοπρωταγωνιστές του. Οπότε ρίχνω όλο το πακετάκι στην πυρά και ξεμπερδεύω.

‘Εχω ένα μισάωρο μπροστά μου, ένα μισάωρο που το αφιερώνω πάντα στο πρωινό μου καφεδάκι. Ναι, όπως κι εσύ δεν μπορώ τα ζοριλίκια πρωί-πρωί. Ήρεμα πραγματα γιατί διαφορετικά φουσκώνει το ρέμα και τα παίρνει όλα αμπάριζα. Και δεν το σταματά και τίποτα. Μα τίποτα;

Τι λέγαμε; Ναι. Για το πολύτιμο μισάωρο! Εκείνο που μέχρι πρότινως το απολάμβανα – κυριολεκτικά. Μέχρι πρότινως, γιατί σαν κάτι ν’άλλαξε χρώμα τελευταία. Προς το σκούρο του. Το πολύ σκούρο του. Ανοίγω lap λοιπόν και ξεκινώ να ξεστραβώνομαι (δήθεν). Παντού τα ίδια.  Και κάθε μέρα τα ίδια. Οκ…ναι, έχεις δίκιο…με μικρές παραλλαγές που σχεδόν πάντα εχουν να κάνουν με τη μέτρηση του βάθους που θα μπει μια τεράστια αγριοχερούκλα στην τσέπη μου. Συνήθως στην κωλότσεπη, γιατί έτσι νιώθω σε κάθε εξαγγελία. Η μέρα της μαρμότας. Έχω φτάσει ν’αναρωτιέμαι πόσο βάθος έχει πια εκείνη η ρημάδα η τσέπη μου και γιατί η δικιά μου η χερούκλα ποτέ δεν φτάνει τόσο βαθιά. Καθημερινά.

Αφού λοιπόν πληροφορηθώ πόσα σαντιμέτρ θα μειωθεί το οικογενειακό μου μπάτζετ, αφού μπω στη διαδικασία της κακόμοιρης ξεπουπουλιασμένης μαργαρίτας (χρεωκοπούμε-δε χρεωκοπούμε-χρεωκοπούμε…), αφού αναλύσω Τρόικες, πρασινοκυβερνήσεις και ΔΝΤ μαζί με είκοσι διαφορετικές απόψεις επίδοξων οικονομολόγων και αφού  τα αποθηκεύσω όλα αυτά και άλλα μαζί στα όπισθεν του εγκεφάλου μου, σηκωνομαι λίγο βαρύτερη να ριχτώ στη βιοπάλη. Μη φανταστείς οτι είναι τίποτα σίγουρο η δουλειά μου, ανήκω κι εγω στους απλήρωτους συμβασιούχους. Συγκεκριμένα από τον Γενάρη του 11 έχω να βάλω μέσα στο σπίτι λεφτά. Αλλά δουλεύω. Από τις 7 και όσο πάρει. Μόνο εγώ δεν παίρνω. Και παίζει αν θα πάρω.

Με το που ξεκινάει η δουλειά, από το πρώτο δεκάλεπτο, η μόνιμη συζήτηση είναι το χάλι μας το μαύρο. Λεφτά, που θα βρούμε τα λεφτά, που δεν υπάρχουν λεφτά, τα λεφτά, λεφτά υπάρχουν, δε φτάνουν τα λεφτά, θέλουν λεφτά, λεφτά, λεφτά, λεφτά. Μας κατεστρεψαν, καταστραφήκαμε,θα μας καταστρέψουν, θα πεινάσουμε, πεινάμε, πεινούσαμε και θα ξαναπεινάσουμε. Που θα βρούμε δουλειά, δουλεύουμε αλλά δεν πληρωνόμαστε (τι μου λες τώρα…),δεν υπάρχουν δουλειές, υπάρχουν δουλειές αλλά πάνε χέρι με χέρι, μας δουλεύουνε, δουλευόμαστε γενικώς. Και μεσα στ’αυτιά μου μαζί με τον χτύπο της συστολικής πίεσης χτυπάνε ουσιαστικά και ρήματα. Τα ίδια που διάβαζα το πρωί, στο πιο λαϊκό τους. Όλα αυτά επί 15 -περίπου- φορές. Κανονική πλύση εγκεφάλου. Στο καυτό πρόγραμμα.

Γύρω στο μεσημέρι μαζεύω γάζες, πιεσόμετρα, οξύμετρα και τα κομμάτια μου και ανηφορίζω για μάθημα. Ναι, κάνω και μαθήματα. Γιατί όλα τα είχε η Μαριορή ήθελε και το φερετζέ. Δε βαρυγκομώ μικρέ μου φίλε, επιλογή μου ήταν και το καταδιασκεδάζω (πριν την εξεταστική). Νέος γύρος: Αλλαγή στον νόμο, μονα-ζυγά εξάμηνα, δεν υπάρχουν καθηγητές να καλύψουν τα μαθηματα, συγγράμματα με την μέθοδο της (παραπάνω) μαργαρίτας, πληρώσαμε και το πάσο μας. Ναι, το πληρώσαμε! Δεν χρειάστηκε να τρέξω για τραπεζικό δάνειο, αλλά, ναι, το πληρώσαμε. Κι όλα αυτά γιατι; Γιατί δεν υπάρχουν (τα λεφτά ντε!). Και να οι απεργίες και με το δίκιο τους. Και οι τσάμπα βενζίνες Μασταμπάς-ΤΕΙ-Μασταμπάς. Και οι ώρες οι χαμένες. Και να που εχω αρχίσει να τρέμω μήπως μου στερήσουν οι βλαμμένοι το εξάμηνο με τον βομβαρδισμό των περικοπών που εφαρμόζουν άρδην.

Μάθημα ή όχι μάθημα θα γυρίσω στη φωλίτσα μου (άγνωστη η ώρα επιστροφής). Κι επιτέλους θα δω και τον άντρα μου (ήηηηρωας για ποικίλους λόγους!!) που με ταΐζει  όλο αυτό το καιρό με τον -μισό- μισθό του. Δε λέω με ντύνει, θα ήμουν υπερβολική. Γιατί τα  ψώνια τα έχουμε ξεχασει.

Πριν την εισοδο της φωλίτσας, οδοφράγματα! Λογαριασμοί: ΔΕΗ, ΟΤΕ, τράπεζες, νερά και άλλα κερατιάτικα. Κεφαλικός φόρος. Πονοκέφαλος. Κόπηκε για άλλη μια φορά ένα ουχί αμελητέο ποσό απ’το 15νθήμερο. Πονοκέφαλος. Τι θένε αυτοί οι άχρηστοι να βυζάξουν από ‘μας; Ημικρανία! Τι πληρώνουμε; Τόσα. Τι μένει; Τόσα λίγα. Ωραία, τι δε θα πληρώσουμε; Χα. Ετσι πάει.Γιατί κάποιος απ’όλους μας πρέπει να ζήσει. Και αυτός που θα ζήσει (όπως ζήσει) θα είναι η οικογένειά μου. Πάμε παρακάτω.

Τι άλλα έξοδα; Παιδιά δεν έχουμε, ενα γατί μονο γυρίζει ανάμεσα στα πόδια μας που δεν μπορώ να πω οτι μας ρημάζει τον προϋπολογισμό. Συνεπώς δεν το κόβω. Τα αυτοκίνητά μας παλιά, συνεπώς δάνεια τέτοιου είδους γιοκ – μόνο οτι χρειάζεται για τη συντήρησή τους και τα ρημάδια τα τέλη (ποτέ δεν κατάλαβα που πάνε αυτά τα λεφτά), ενοίκιο -δόξα σοι- δεν έχουμε, το έξω για διασκέδαση το εχουμε ξεχασει…α!! και πετρέλαιο δεν έχουμε! Πάει κι αυτό! Τέλος. Το τεπόζιτο κάνει αντίλαλο άμα του μιλήσω. Και δεν σκέφτομαι να το ταϊσω ακόμη. Μπααα! Και τα στραβά: φαϊ, κάνας γάμος (θα τους κόψουμε κι αυτούς) και ίσως κάποιο καφεδάκι στο χέρι όταν δεν θα την παλεύουμε όλη μέρα εκτός σπιτιού. Ημερομηνία λήξης: Δεκέμβριος 2011. Μετά θα είμαστε κι οι δύο άνεργοι. Πιθανόν και χωρίς το δικαίωμα επιδόματος από τον ΟΑΕΔ.

Sweet Home λοιπόν! Κάτι για φαγητό (όσο υπάρχει θα τρωμε, μετά θα κάνουμε εκείνη την πολυπόθητη δίαιτα που ποτέ δεν αρχίσαμε) και  να χαλαρώσω λίγο μεχρι να ξεραθώ στον ύπνο. Είπαμε, τηλεόραση γιοκ. Οπότε μένει το διαδίκτυο. Ωιμέ.

Ξανά μια από τα ίδια. Παραμύθια σε Διεθνής Νομισματικές δόσεις, γκρίνια, ξεσκεπασμένες λαμογιές, τρεις το λάδι – τρεις το ξύδι, το καλάθι της νοικοκυράς είναι άδειο-μα το δικό τους των απλυτων τίγκα, πλεκτάνες, καναπέδες, αγανακτισμένοι, δήθεν αγανακτισμένοι, ξύλο, κουκουλοφόροι, πραγματικοί επαναστάτες και επαναστάτες-να’χαμε-να-λέγαμε, τι μας μένει, τι θα μας μείνει, τι δεν θα δώσουνε. Και κυρίως τι θα πάρουνε. Γιατί εδώ και κάτι χρόνια μας ζητάνε να τους δώσουμε. Γιατί -λέει- μαζί τα φάγαμε. Πότε ρε; Εγώ πάντως είμαι σταθερή και στα κιλά μου και στις καταθέσεις μου. Αύξηση : Null.-

Κλείνω το lap. Μάλλον με φασαρία γιατί γύρισε το στεφάνι μου και με κοίταξε απορημένο.

Ανιχνεύω που μπορεί να έχει κρυφτεί το χιούμορ μου. Τους βαριέμαι ώρες-ώρες και τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά. Πολλές φορές πιστεύω πως όλο αυτό είναι ένα ψυχολογικό παιχνίδι πάνω στη καμπούρα μας. Ένα τεστ αντοχής ή εξαφάνισης. Βαριέμαι να τους ακούω μα και να τους βλέπω να ανατρέπουν τα πάντα με γεωμετρική πρόοδο και μαζί και τη ζωή μου. Βαριέμαι να με βάζουν στο τσουβάλι μαζί μ’εκείνους που θα φύγουν νύχτα. Βαριέμαι και τσατίζομαι.

Ανασύρω τις πληροφορίες μου και τις επεξεργάζομαι – θέλω, δε θέλω. Όμοιες πληροφορίες με εκείνες της προηγούμενης επεξεργασίας. Μονότονες και απειλητικές. Πληροφορίες που προέρχονται από ανάξιους ανθρώπους να εκπροσωπήσουν το είδος μας. Από ανθρώπους που γονάτισαν, θα γονατίσουν ή θα προσπαθήσουν να μας γονατίσουν. Δεν γίνεται αυτό μικρέ μου φίλε. Πάλεψα και παλεύω στη ζωή μου για τη ζωή μου. Για να έχω ζωή. Προσπάθησα και προσπαθώ κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη με αξιοπρέπεια. Δεν έκανα ποτέ μεγάλη ζωή,μόνο ζωή έκανα. Δεν έχω να στερηθώ μαγικούς κόσμους. Μόνο που να… δε γίνεται να νιώθω σαν πρόβατο που οδηγείται στη σφαγή σα βλαμμένο. Όχι γιατί φοβάμαι τα μαχαίρια τους. Μα γιατί έχω να απολογηθώ στον εαυτό μου. Σ’αυτόν που μια ζωή πάλευε και τον πάλευα. Και δεν θα επιτρέψω και στους δυό μας να πέσουν. Νύχτωσε. Μολών λαβέ.

πηγή: Trash & Treasures