Αίμα…αίμα…αίμα…

Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη

Ένας άνθρωπος πέφτει από τον βράχο της Ακρόπολης.

Ένας άλλος από το μπαλκόνι του σπιτιού του λίγο πριν του παραδώσουν το χαρτί της έξωσης.

‘Ένας άλλος περνά με τα ίδια του τα χέρια τη θηλιά στο λαιμό του.

Χιλιάδες πια τα περιστατικά, αμέτρητα… αμέτρητο το αίμα που χύθηκε για την περίφημη σωτηρία της χώρας.

Αίμα…αίμα…αίμα…

Παντού αίμα…όπου κι αν κοιτάξεις αίμα…ρέει το αίμα… πέρασε τώρα τις δικές μας τις γειτονιές-ξέρεις, αυτές που αναζητάς το φαί στα σκουπίδια- κι έφτασε ίσαμε τις δικές τους.

Εκάλη, Κηφισιά, και τέτοια.

Λες να το δουν τώρα;

Λες να τους ακουμπήσει τώρα και να...

τρέξουν να το σταματήσουν;

Και βέβαια θα τρέξουν… αλλά μόνο σε ακτίνα που να αφορά την δική τους ασφάλεια που ούτως ή άλλως ήταν ασφαλισμένη.

Γιατί βέβαια αυτοί έχουν τις κάμερες, έχουν τους σεκιουριτάδες, έχουν το χρήμα πάνω απ’ όλα, τον ΜΕΓΑ ΣΥΜΜΑΧΟ, που τους βοηθά να έχουν κι όλα τα υπόλοιπα που γουστάρουν.

Τίποτα δεν τους αγγίζει… οι υποθέσεις οι δικές τους διεκπεραιώνονται σε χρόνο μηδέν.

Ξεχνούν όμως κάτι:

Τόσο αίμα δεν είναι δυνατόν να μουλιάσει έτσι απλά στη γη.

Κάπου θα καταλήξει… κάποιον θα ακουμπήσει… κάποιον λεκέ θα αφήσει.

Κι ο λεκές του αίματος μπορεί να στεγνώνει κύριοι-ες αλλά δεν απαλείφεται ποτέ…

ΜΑ ΠΟΤΕ;;;;

Και αλίμονο σε σας την στιγμή που θα έρθει η σειρά του αίματος σας!