Η αχλαδιά

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Στη γειτονιά μου-για πόσο δεν ξέρω ακόμα- προς το παρόν ωστόσο,  μας έχει απομείνει ακόμα το χούι ο ένας να δίνει στον άλλο κάτι που του περισσεύει ή κάτι ιδιαίτερο...ένα σκουτελικό όπως το λέμε στη Κρήτη, ένα πιάτο φαΐ  δηλαδή απλώς για την μυρωδιά...

Έτσι, γέμισε αχλάδια το ψυγείο μου αυτές τις μέρες- να δινει ο Θεός την υγειά της στην καλή μου την γειτόνισσα που κάνει επιπλέον και τον κόπο να μου κουβαλά το κάτι τις απο το χωριό μια κι ελόγου μου είμαι γέννημα θρέμμα της πόλης και δεν διαθέτω τέτοιες δυνατότητες.-

Κάτι αχλάδια όμως, μα τι αχλάδια!!! Τραγανά, ζουμερά, μυρωδάτα, να τρώει η μάνα το λέει ο λόγος και του παιδιού να μην δίνει...

"Γειτόνισσα" έριξα λοιπόν τα μούτρα κάτω εγώ " και την επόμενη φορά που θα πας στο χωριό να με σκεφτείς έτσι;;; Μη τυχόν και με ξεχάσεις...χαχα- το γέλιο μεταξύ αληθινού και ψεύτικου αλλά και τέτοια αχλάδια αδερφέ μου που να τα βρεις στο εμπόριο-

"Φάε τώρα ότι βλέπεις φιλενάδα" ήρθε η απάντηση" γιατί ότι είδες κι ότι είδα τελείωσε...αυτά ήταν..

"Ε πως βρε, μια σακούλα δικη μου και μια σακούλα δική σου, είναι ότι μόνο βγάζει όλο κι όλο μια αχαλαδιά;" σοβάρεψα επιτόπου μπρος στην πιθανότητα να μην φάω άλλους τέτοιους θεικούς καρπούς.

"Βρε η αχλαδιά βγάζει να τρώμε όλο το χρόνο" ήρθε κεραυνός η απάντηση, " μα είναι στην άκρη του περβολιού, είναι και μυρωδάτη, περαστικός ο δρόμος, και πέρνα ο ένας, πέρνα ο άλλος εμείς τις πιο πολλές φορές στο τέλος δεν τρώμε τίποτα. Άσε που καταμισερώνουνε και το δεντρό για να τα κλέψουνε..."

"Και;;;;"

"Ε τι και μωρέ Ρίκη, ή πρέπει να φράξουμε το περβόλι ολόκληρο να μην είναι μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μην δίνετε, η να πηγαίνουμε κάθε δυο τρεις μέρες στο χωριο να τα μαζεύουμε, πράμα που δεν συμφέρει με το κόστος της βενζίνης."

=========
Αργά το βράδυ, μασουλώντας με απόλαυση άλλο ένα ακόμα μυρωδάτο αχλάδι του τόπου μου και σκεπτόμενη πως τώρα πρέπει να τα τρώγω με σύνεση γιατί είναι λίγα, από μόνη της εντελώς ήρθε στο μυαλό μου η απογευματινή κουβέντα και συνειδητοποίησα με τρόμο πως η πατρίδα μου, η Ελλάδα, μοιάζει τραγικά με την κακόμοιρη αχλαδιά της γειτόνισσα μου:
Ένα  δεντρό με πολύτιμους καρπούς στην άκρη ενός δρόμου-περάσματος όπου με την μέγιστη ευκολία ο κάθε περαστικός μπορεί  ν' απλώσει το χέρι του να το λεηλατήσει, αφού από τους  δύσμοιρους ιδιοκτήτες του έχει αφαιρεθεί κάθε, μα κάθε δυνατότητα να το προστατεύουν...