Χτες πέρασα το βράδυ μου παρέα με το κομπιουτεράκι μου και το λογαριασμό της ΔΕΗ, για να δω πόσο θα πληρώσω για το σπίτι μου στο οποίο έχω την τύχη να ζω… Το σπίτι το οποίο έχω χτίσει ME ΔΑΝΕΙΟ και θα το χρωστώ για 20 χρόνια ακόμα. Το σπίτι που έχτισα όταν ο μισθός μου ήταν σχεδόν διπλάσιος από το σημερινό…
Μετά από ένα καραφάκι ρακί, βγήκε το πόρισμα: 1.200 ευρουλάκια θα πληρώσω ο προνομιούχος, επειδή το σπίτι μου είναι 120τ.μ με αντίστοιχο υπόγειο!!! Και μιλάμε για τιμή ζώνης μεταξύ 500 και 1000 ευρώ, και όχι σε καμιά χάι περιοχή!!
Και μετά θυμήθηκα ότι από μέρα σε μέρα περιμένω και το ραβασάκι της εφορίας, για τον κεφαλικό φόρο εισοδήματος. Ως προνομιούχος και πάλι, αφού διαθέτω μισθωτό εισόδημα που δεν μπορώ να κρύψω, πρέπει να πληρώσω άλλα 600 ευρώ κι εκεί. Το σύνολο 1800 ευρώ!! “Ευτυχώς δε διαθέτω και κανένα αυτοκίνητο 2.000 κυβικά να πληρώνω άλλα 400 ευρώ”, σκέφτηκα κάποια στιγμή…
Και τότε το συνειδητοποίησα: ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!!! Και κάπου εκεί, ξαναγέμισα το καραφάκι…
Με πήρε ο ύπνος πάνω στο λογαριασμό της ΔΕΗ… Και μεταξύ ζάλης και ύπνου, το είδα το όνειρο: είχα μπει σε μια τράπεζα, και έκανα ληστεία!! Χωρίς κουκούλα, χωρίς κράνος, χωρίς τίποτα!! “Τα μετρητά γρήγορα”, φώναζα! “Πρέπει να πληρώσω έκτακτη εισφορά”!
“Είναι δυνατόν”; σκέφτηκα στον ύπνο μου, παράλληλα με το όνειρο… “Αποκλείεται εγώ να κάνω ληστεία…πρέπει να ξυπνήσω… γρήγορα πριν με πιάσουν…”
Ξύπνησα ιδρωμένος…Ευτυχώς ήταν όνειρο….
ΕΥΤΥΧΩΣ;;; Για ένα λεπτό… Υπάρχει άλλος τρόπος να πληρώσω τόσα χρήματα; Υπάρχει περίπτωση να μην ψωνίσω για τροφή, γάλα και φρούτα για τα παιδιά μου για να πληρώσω τις έκτακτες εισφορές; Υπάρχει περίπτωση αν μην ψωνίσω δύο φόρμες για τα παιδιά μου για τη νέα σχολική χρονιά; Δυο τετράδια, στυλό, μολύβια και ότι άλλο χρειάζονται για το σχολείο; Να μη βάλω βενζίνη για να πηγαίνω στη δουλειά μου;;; Μόνο γι’ αυτά φτάνει ο μισθός…
Είχα ακούσει από διάφορους ονειροπόλους ότι “τ’ όνειρο πολλές φορές δεν απέχει από την πραγματικότητα”… Εγώ πάλι ήμουν πάντα ρεαλιστής, και δεν τους πίστευα… Μέχρι σήμερα το πρωί…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου