ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ.
Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΟΜΩΣ, ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΝΕΡΓΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Αφού αντέχεις, πάρε και τούτη, πάρε και κείνη…

image Είδαμε τον ουρανό σφοντύλι για άλλη μια φορά χτες βράδυ, με την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου για για το ενιαίο βαθμολόγιο-μισθολόγιο στο Δημόσιο, την εργασιακή εφεδρεία, τις μειώσεις στις κύριες, αλλά και σε ορισμένες επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ, καθώς και τις αλλαγές στη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων. Και δεν τη γλυτώνει κανένας μα κανένας!!!

Βέβαια το μεγάλο μαχαίρι (τσεκούρι θα το έλεγα) γίνεται στους δημοσίους υπαλλήλους. Ξέρω ότι υπάρχουν απόψεις που λένε ότι καλώς γίνεται, αλλά θα μου επιτρέψετε να μη συμφωνήσω καθόλου. Με το νέο μισθολόγιο-βαθμολόγιο, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΝΕΙ ΑΥΞΗΣΗ, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση. Και αυτό πολύ απλά γιατί συγκρίνει βασικό μισθό πριν με βασικό μισθό μετά, ξεχνώντας σκόπιμα τα επιδόματα που λαμβάνουν έως σήμερα ΟΛΟΙ, και που κατά καιρούς δόθηκαν ΑΝΤΙ ΑΥΞΗΣΕΩΝ, και αυξάνουν κατά πολύ τις αποδοχές. Οι μειώσεις λοιπόν κυμαίνονται από 200 ευρώ στους χαμηλόμισθους, μέχρι και 1500 ευρώ στους υπαλλήλους του Υπουργείου Οικονομικών. Και σε αυτά έρχονται να προστεθούν και τα υπόλοιπα μέτρα που περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο. Και όταν έστω και ο υψηλά αμειβόμενος δημόσιος υπάλληλος έχει π.χ ένα στεγαστικό δάνειο 800-1000 ευρώ το μήνα, ή ένα παιδί να σπουδάζει, καταλαβαίνετε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλει πέρα. Στην περίπτωση δε που μπει και σε εφεδρεία, το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι!

Δεν μένουν όμως στο απυρόβλητο και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, αφού κατ’ αρχήν μειώνεται το αφορολόγητο στις 5000 ευρώ, που σημαίνει πρόσθετος φόρος 700 ευρώ για τον άγαμο και  αυξάνει για τους έγγαμους με παιδιά αντί να είναι λιγότερο έως και 820 ευρώ, μειώνεται η έκπτωση φόρου από όλες τις μέχρι σήμερα  φοροαπαλλαγές στο μισό (από 20% στο 10% ) ανεξαρτήτου εισοδήματος (τόκοι στεγαστικών, ιατρικές δαπάνες, ενοίκια, φροντιστήρια κλπ), παγώνει η επέκταση των κλαδικών συμβάσεων για 2 χρόνια. Ακόμα αποφασίσθηκε η επέκταση και διευκόλυνση των επιχειρησιακών συμβάσεων, ακόμη και σε επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερα από 50 άτομα, που πρακτικά θα σημάνει τη μείωση αποδοχών κάτω από τα προβλεπόμενα από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για μεγάλη μερίδα εργαζομένων.

Στο πολυνομοσχέδιο όμως υπάρχουν και ρυθμίσεις που αφορούν τη μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, αλλά και του εφάπαξ. Συγκεκριμένα για την κύρια σύνταξη γίνεται 20% μείωση για ποσό άνω των 1.200 ευρώ και 40% μείωση για ποσό άνω των 1.500 ευρώ (για τους κάτω των 55 ετών, με επάνοδο μετά τα 55). Για το Ταμείο Σύνταξης Δημοσίων υπαλλήλων η μείωση είναι 25% μείωση για τους αιτούντες σύνταξη το 2010 και 20% μείωση για τους αιτούντες σύνταξη το 2011.

Για τους ελεύθερους επαγγελματίες ως φυσικά πρόσωπα, ισχύουν οι παραπάνω ρυθμίσεις για τη μείωση του αφορολόγητου και η μείωση του ποσού των φοροαπαλλαγών στο 10%. 

Και όλα τα παραπάνω, μόλις λίγε μέρες μετά την υπερψήφιση της τροπολογία για το ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενων ακινήτων που αφορά όλες τις κατηγορίες πολιτών, και που πρακτικά σημαίνει 1-3 μισθούς μείον το χρόνο!

Αλλά και αυτό είχε έρθει μόλις μερικούς μήνες μετά την θέσπιση έκτακτης εισφοράς υπέρ ανέργων και του τέλους επιτηδεύματος!

Οι έλληνες πολίτες τρώνε το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Και αυτό το πράγμα δείχνει να μην έχει σταματημό. Τουλάχιστον οι κυβερνόντες δε δείχνουν ότι σκοπεύουν να σταματήσουν σε κάποιο σημείο. Κάθε φορά το όριο κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά, και τα χαστούκια γίνονται ολοένα και πιο δυνατά.

Το θέμα είναι όμως μέχρι πότε θα αντέχουμε εμείς να τρώμε χαστούκια. Μέχρι τώρα πάντως φαίνεται ότι ο οργανισμός μας τα σηκώνει, μπορεί και σε κάποιους να αρέσει κιόλας. Και αυτά τα λέω κρίνοντας από τον ευρύτερο περίγυρό μου (εργασιακό και προσωπικό), που όλοι μουρμουρίζουν και γκρινιάζουν, αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι που αντιδρούν έμπρακτα, συμμετέχοντας είτε σε απεργίες, είτε σε πορείες είτε σε συγκεντρώσεις, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.

Και στεναχωριέμαι γι’ αυτό. Όχι τόσο επειδή αυτοί δεν αντιδρούν. Αλλά επειδή όσοι αντιδρούμε, θα υποστούμε ακριβώς τα ίδια με τους άλλους. Τουλάχιστον θα πέσουμε έχοντας ήσυχη τη συνείδηση μας… Αλλά δυστυχώς αυτό δε θα γεμίζει με φαγητό το πιάτο των παιδιών μας…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου