Να μην “τα φάμε” ξανά μαζί τους!

Πολλές αναλύσεις έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες για το τι έφταιξε και η Ελλάδα έφτασε σήμερα να έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Μια άποψη που έχει επικρατήσει, και που δε με βρίσκει εντελώς αντίθετο  (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι το αποκλειστικό αίτιο, αλλά μόνο ένα από τα αίτια ) είναι ότι κατασπαταλήσαμε τις κοινοτικές επιδοτήσεις χωρίς να οργανώσουμε με τέτοιο τρόπο τον πρωτογενή μας τομέα.

Ότι από το 80 και μετά, τα χρήματα που εισέρευσαν στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί π.χ. να χρησιμοποιηθούν για την αντικατάσταση αγροτικών καλλιεργειών που θα μπορούσαν να παράγουν εξαγώγιμα προϊόντα, μετατράπηκαν σε τετρακίνητα αγροτικά αυτοκίνητα και οι αγρότες σε αφεντικά που έδιναν εντολές σε στρατιές αλλοδαπών εργατών από τα καφενεία.

Αντί π.χ. τα χρήματα που δόθηκαν από την ΕΕ για δημόσια έργα να δημιουργήσουν τις υποδομές εκείνες ώστε η χώρα μας να έχει τις ευκολίες και την ποιότητα ζωής των βορείων χωρών της Ευρώπης, μοιράστηκαν μεταξύ εργολάβων, πολιτικών και επίορκων δημόσιων λειτουργών, με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει το χειρότερο και πιο επικίνδυνο οδικό δίκτυο της ΕΕ.

Όμως, στις αρχές του 2012....

και ενώ έχει γίνει πλέον παραδεκτό και από τους πιστωτές μας ότι αν δεν επιτευχτεί θετικός ρυθμός ανάπτυξης δεν υπάρχει καμία περίπτωση η Ελλάδα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, η μόνη λύση που προβάλλεται απ’ όλες τις πλευρές είναι ακριβώς η ίδια: οι κοινοτικές επιχορηγήσεις, μέσω των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ!

Και, ελλείψει ιδιωτών επενδυτών, πραγματικά δε διαφαίνεται κάποια άλλη λύση. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πως θα εκμεταλλευτούμε - για το κοινό καλό πλέον – τα όποια χρήματα δοθούν στη χώρα μας με τη μορφή επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων ή χρηματοδότησης έργων.

Να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη που κάναμε στο παρελθόν. Να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, απ’ όποια μεριά κι αν βρίσκεται: του κατασυκοφαντημένου δημόσιου λειτουργού που υποαμείβεται, του πολιτικού με το πληγμένο κύρος ή του ιδιώτη με τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Να μην ξαναδώσουμε σε κανένα Πάγκαλο το δικαίωμα να μας πει ότι “μαζί εξακολουθούμε να τα τρώμε”, και πολύ περισσότερο να μη δώσουμε αυτό το δικαίωμα στους ξένους. Να δημιουργήσουμε τις υποδομές εκείνες που θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε όχι προς το παρόν, αλλά μακροπρόθεσμα.

Τότε, ίσως κάτι μπορεί να γίνει.