H Κύπρος, τα ρολόγια κι ο προγραμματισμός (?) και η συνείδηση του..... Χατζή!

Ζούμε σε μια χώρα όπου ρολόγια κτυπούν παντού και αδιακρίτως. Όλοι τρέχουν. Πιεσμένοι, αγχωμένοι, μ'ένα κινητό στο χέρι να προλάβουν τα πάντα. Και δε βγάζω τον εαυτό μου εκτός. Τα προλαβαίνουμε όμως όλα; Προγραμματιζόμαστε σωστά; Και ποιός είναι ο στόχος; Θα μπορούσα να μετρήσω δεκάδες στόχους που βάζουμε καθημερινά και σπάνια κάποιος μπορεί να πει ότι τα πρόλαβε όλα. Αυτό που με προβληματίζει κατά βάθος είναι που κινούμαστε στη βάση του μετρίου και του λίγου.

Λίγο επαγγελματίες, λίγο άνθρωποι, λίγο φίλοι, λίγο γονείς λίγο απ'όλα. Η φαινομενική σημερινή μας κουλτούρα μοιάζει να μπάζει νερά, αφού ολωνών το όνειρο είναι να καταφέρουν να μοιάζουν με μοντέλα, να μη έχουν παρακατιανή δουλειά (λες και υπάρχει τέτοια), να οδηγούν το καλύτερο αυτοκίνητο, να έχουν το πιο βιτρινάτο σπίτι που υπάρχει.

Γιατί; Γιατί τόσος ανταγωνισμός και γιατί στ'αλήθεια να μας νοιάζει πως μας βλέπουν οι άλλοι; Έχουν στο κεφάλι μας μαζευτεί πολλές απάτες μου μας θέλουν μικρούς θεούς. Ικανούς να κάνουμε τα πάντα. Σαν επαγγελματίες μπορούμε να καταπιαστούμε με όποιο θέμα κινείται καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. «Αυθεντίες» να θέλεις. Και διερωτάται εύλογα κάποιος : Αυτός ο άνθρωπος τι ακριβώς έχει σπουδάσει; Σε ποιό τομέα έχει ειδικευτεί και η εμπειρία του πως μετριέται; Η απόδοση του; Στη δουλειά που έχει προσληφθεί είναι σε θέση να δημιουργήσει, να βάλει το στίγμα του, να καταθέσει πλάνο και όραμα; Δυστυχώς γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ημιμαθών αυθεντιών οι οποίοι βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά και από θέση ισχύος αποφασίζουν και διατάζουν, μπλέκουν και μπλέκονται.

Δε λέω! Υπάρχουν και αυτοί που είναι συνειδητά συγκεντρωμένοι και αποτελεσματικοί αφού από νωρίς κατάλαβαν ποιά είναι η κατευθυνση τους, είδαν το φως και προχώρησαν βάσει σχεδίου! Τυχεροί ή απλά έχουν για τον άλφα ή βήτα λόγο κατευθυνθεί ορθολογικά. Είναι πραγματικά ασύλληπτο να σκεφτεί κάποιος με ποιό τρόπο γίνεται η επιλογή των ανθρώπων που προσλαμβάνονται στη κυβέρνηση. Πλήθος κόσμου κάθεται σε κοινές για όλους εξετάσεις και όποιος περάσει πέρασε, σε όποια θέση βάσει αναγκών! Και πως ορίζεται αλήθεια η ανάγκη; Ποιό είναι το πλαίσιο εργοδότησης, το φάσμα αρμοδιότητας, ποιά ειδικά προσόντα πρέπει να έχει αυτό το άτομο για να αναλάβει συγκεκριμένο πόστο; Πόσες και πόσες φορές συναντάμε ακατάλληλους ανθρώπους σε ακατάλληλα σημεία εξυπηρέτησης και πόσο να ανεχόμαστε ανθρώπους που κινούνται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, και τις περισσότερες φορές όπως κακώς το έχουν αντιληφθεί.

Μας χρειάζεται άμεσα αναδιοργάνωση. Αξιών, τρόπου ζωής, αναγκών, δεδομένων ενδιαφερόντων. Χρειάζεται να μπεί στη ζωή μας ποιότητα! Ναι αυτή είναι τελικά η λέξη που μου έλειπε... Ποιότητα και Όραμα. Στο πόσο επαγγελματίες είμαστε, πόσο άνθρωποι, πόσο φίλοι. Και εδώ είναι που χαίρομαι για την Οικονομική Κρίση... Έχει και τα καλά της! Κάθε κατεργάρης στο πάγκο του.... Και λέμε : τα πάντα ξεκινούν από τη παιδεία μας. Και ακολουθεί η κλασσική ερώτηση : Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό τη κότα; Ποιός είναι αυτός που θα αναθεωρήσει ουσιαστικά τα θέματα διαπαιδαγώγησης, μόρφωσης και αξιολόγησης του συστήματος και των μονάδων που το αποτελούν; Για τα πάντα μάθαμε να λέμε ότι φταίει το σύστημα! Μα το σύστημα είσαι εσύ, κι εγώ και όλοι μας. Ο καθένας μας συμβάλει καθοριστικά στο πως γίνονται τα πράγματα καλύτερα ή χειρότερα. Και συνήθως η ουσιαστική αλλαγή έρχεται από εμάς τους ιδίους όταν πρώτα κοιτάξουμε τη δική μας στάση και συμπεριφορά, τη δική μας συμβολή στη ψυχοσύνθεση του διπλανού μας είτε είναι γείτονας, είτε συνάδελφος, σύντροφος, γονιός αδελφός.

Πως τα κατάφερα πάλι και κατέληξα να σκέφτομαι μουσικά παραδείγματα;;;; Είναι το κόλλημα μου τι να πω; Ο Κώστας Χατζής λοιπόν έχει ένα καταπληκτικό τραγούδι και συνειδητοποίησα μόλις πρόσφατα διαβάζοντας τους στίχους ότι μας ταιριάζει απόλυτα :

Θα σας μιλήσω για την συνείδησή μου Η οποία τα βράδια με συγχύζει

Χθες το βράδυ με τάραξε πάλι Μετά από τόση κούραση που είχα Μόλις έγειρα να πάρω τον ύπνο του δικαίου Να τη αυτή ήρθε Της λέω:Ο,τι έχεις να μου πεις Πες το μου σε δυο λεπτά γιατί έχω να κοιμηθώ άλλωστε τι να μου πεις; Όλος ο κόσμος ξέρει ότι εγώ είμαι ένα ανθρωπάκι Ανθρωπάκι είμαι, ανθρωπάκι Αφού δεν πειράζω κανέναν Μόνο την δουλειά μου κοιτάω Αλλά μόλις είπα έτσι - αυτή γέλασε Γέλασε έτσι ειρωνικά Μου λέει: το πιστεύεις αυτό που λες; Λέω βεβαίως το πιστεύω Λέει έμαθα ότι στην δουλειά σου είσαι μέγας και τρανός Λέω δεν βαριέσαι, το κατά δύναμη Εκεί βγάζουμε πέντε δεκάρες Λέει τα χιλιάρικα εσύ τα λες δεκάρες; Λέω γιατί εσύ είσαι η εφορία; Όχι μου λέει, αλλά απλώς σου θυμίζω που έλεγες κάποτε ότι το άτιμο το χρήμα Δεν το θέλω δεν το υπολογίζω Δεν το κάνω δεν το φτιάχνω Κάτι τέτοια που έλεγες Ε, καλά, μπορεί να έλεγα Αλλά τώρα σε παρακαλώ να μ' αφήσεις ήσυχο γιατί θέλω να κοιμηθώ Λέει πριν σ' αφήσω Θα σου κάνω δύο ερωτήσεις Λέω ωραία ακούω την πρώτη Λέει είσαι καλός Χριστιανός; Λέω - είμαι καλός είμαι Λέει έχεις και πλούσια τα ελέη ναι έχω έχω έχω έχεις λέει, και γκαρνταρόμπα λέω - έχω λέει ο Χριστός που είπε ο έχον δύο χιτώνες λέω μην το παιδεύεις ξέρω που το πας αλλά ο Χριστός μίλησε για χιτώνες δεν μίλησε για κοστούμια λέει έχεις φάει; Λέω βεβαίως έχω φάει Όλοι εμείς οι άνθρωποι πρώτα τρώμε και μετά κοιμόμαστε Βέβαια μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος είναι αδιάθετος Ή οι κυρίες που κάνουν δίαιτα για να είναι πιο σέξι Μου λέει δεν ντρέπεσαι; Λέω να ντραπώ που θέλουν οι κυρίες να'ναι πιο σέξυ; Λέει δεν ξέρεις ότι πεινάνε εκατομμύρια στον κόσμο; Ωραία άμα πεινάνε να δουλέψουνε να φάνε Λέει δεν ξέρεις ότι πεθαίνουνε χιλιάδες την μέρα γιατί δεν έχουν ούτε το 'να ούτε τ'άλλο Λέω ωραία και τι θέλεις να κάνω δηλαδή Να ταϊσω αυτά τα εκατομμύρια; Ας ενδιαφερθούν τα κράτη Το κάθε κράτος Αλλά θα μου πεις, ένα κράτος θα κοιτάξει πρώτα αυτούς του ψωμολίμηδες; Όχι ένα κράτος θα κοιτάξει πρώτα την άμυνά του Τανκς, αεροπλάνα, πλοία, σφαίρες και τέτοια Γιατί, απ' τους αρχαίους καιρούς τα κράτη εξασφαλίζουν πρώτα τους εχθρούς Και μετά τους φίλους Και λέει ποιος είναι ο πολιτισμός σας; Να σκοτώνει ο ένας τον άλλον; Γιατί όταν έχεις όπλο κάτι πρέπει να το κάνεις Έτσι με βασανίζει τα βραδάκια η συνείδησή μου Μου κάνει τέτοια παιγνιδάκια Αλλά συνείδηση στον κόσμο Έχουν μόνο τ'ανθρωπάκια Πού να πάνε να την βρούνε Την συνείδηση τα κράτη; Δεν τα λέει μόνο σε μένα Όταν πάω να κοιμηθώ Τα λέει και σε εκείνον και σ'αυτήν Μα σηκώνουμε τους ώμους Και της λέμε δεν βαριέσαι; Μήπως θα σώσω εγώ αυτόν τον κόσμο; Ένα μόνο που μας νοιάζει Είν' το πορτοφόλι Τη συνείδησή μας στ'άλλα ήσυχη την έχουμε όλοι.

Μια και μίλησα για μουσική (σιγά μη δεν έκλεινα έτσι απλά!) κάπου διάβαζα για τους νεαρούς αυτοδημιούργητους εκατομυριούχους του εξωτερικού που ακόμα φοράνε τα σκισμένα τους τζίν, τη μπλούζα του Bob Marley και παίζουν Doors και Guns n Roses στο υπόγειο του σπιτιού τους. Οι δικοί μας; Είμαστε στ'αλήθεια τόσο ισορροπημένοι όσο να αφήσουμε την ανάγκη μας για λάμψη να ηττηθεί από την βαθύτερη εσωτερική μας ανάγκη για ποιοτική δημιουργία;

Κλέλια