Ο ορισμός της παρακμής

Διαβάζω διάφορες ειδήσεις τελευταία, που με προβληματίζουν πάρα πολύ:

• Η ΔΕΥΑΗ κόβει το νερό στο κολυμβητήριο Ηρακλείου
• Η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα στο κολυμβητήριο Ηρακλείου
• Η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα σε 7 αντλιοστάσια στα Χανιά, με κίνδυνο τη διακοπή υδροδότησης πολλών περιοχών

Οι ειδήσεις αυτές έρχονται να προστεθούν σε πολλές παρόμοιες, αλλά και σε άλλες τύπου “μειώσεις μισθών στο δημόσιο για να εξισωθούν με αυτούς του ιδιωτικού τομέα”, ενώ μερικές μέρες μετά την ψήφιση του νέου μισθολογίου διάβασα για “μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα για να εξισωθούν με αυτούς του δημοσίου”.

Όλα τα παραπάνω, και πολλά άλλα που δε χωρούν στις σειρές ενός μόνο άρθρου, δείχνουν ξεκάθαρα ότι έχουμε μπει ως κράτος και ως πολίτες σε μια περίοδο βαθιάς παρακμής. Που ο καθένας νοιάζεται μόνο για την πάρτη του, πολλές φορές δε επιθυμεί και την κατάντια του άλλου προκειμένου να  νιώσει αυτός καλύτερα. Που η μια αυτοκτονία ακολουθεί την άλλη στη διπλανή μας πόρτα, κι εμείς μένουμε ατάραχοι. Που ο αγρότης τα βάζει με το λιμενεργάτη και ο έμπορος με τον αγρότη.  Που ο αστυνομικός γίνεται κουκουλοφόρος, και ο γιατρός εισπράκτορας πεντάευρων. Που ο πολίτης πληρώνει ενοίκιο στο ίδιο του το σπίτι. Που ο δήμος κόβει το νερό σε ένα κτίριο που φιλοξενεί δημότες του, την ίδια στιγμή που επαίρεται για το κοινωνικό του προφίλ. Που το κράτος έχει γίνει επιχείρηση και διέπεται πρωτίστως από τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, την ίδια στιγμή που την κατηγορεί για παιχνίδια σε βάρος του. Που ο σοσιαλισμός έχει γίνει ένα με το φασισμό, και η δημοκρατία έχει χάσει την αρχική της έννοια.

Μπροστά σε αυτά, το οικονομικό θα έπρεπε να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Και, παρόλο που πολλά  είναι συνέπεια της κακής οικονομικής κατάστασης, σε μια υγιή κοινωνία δε θα τα παρατηρούσαμε. Και αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας είναι δυστυχώς ο ορισμός της παρακμής, και η απόδειξη ότι η πολιτική της κυβέρνησης, που είχε ως πρωταρχικό εργαλείο το “διαίρει και βασίλευε” για να επιβάλει τα πιο αντιλαϊκά και άδικα μέτρα που έχουν ποτέ εφαρμοστεί στη χώρα μας , έχει στεφθεί μέχρι στιγμής με “επιτυχία”.

Μοναδικά ψήγματα αισιοδοξίας κάποιες αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων που αντιτίθενται στους άδικους φόρους, κάποιες αποφάσεις ειρηνοδικείων που απαλλάσσουν οφειλέτες από τα υπέρογκα χρέη, και κάποιες ομάδες συμπαράστασης και προστασίας ανήμπορων πολιτών  από τις ανάλγητες κοινωφελείς επιχειρήσεις…

Κάτι είναι κι αυτό, μέχρι να βρει τη δύναμη η κοινωνία να συνέλθει από τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχτεί, να ανασυνταχθεί και να ανασύρει από τα σπλάχνα της ξεχασμένες αξίες.