Σίμωσε η νύφη...

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

...στο χορό, και κάμε τση τόπο, σαν περιστέρα φαίνεται στα μάθια των αθρώπω...

Για μια ακόμα φορά παρακολούθησα χθες το μυστήριο του γάμου και για μια ακόμα φορά διαπίστωσα με ανακούφιση πως ευτυχώς όλα βαίνουν καλώς στη Κρήτη.Τίποτα δεν έχει αλλάξει  από την προ κρίση εποχής, κι όταν λέω τίποτα δεν εννοώ σε ποσότητα μα σε μια ποιότητα που εγώ την καθορίζω σε ήθος που το μεταφράζω στα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας.
Όλα γίνονται όπως ακριβώς γίνονταν και κάποτε.
Ο χορός ξεκινά κάπου εκεί γύρω στο μεσημέρι…

και για όσο η νύφη φτιάχνει τη μπούκλα.

Τα αδέρφια και οι στενοί συγγενείς που είναι στο σπίτι ακούνε τέτοια τραγούδια

και τρώνε απο το στολισμένο τραπέζι της μαμάς που που, σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα, φροντίζει την κόρη της σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμη απο την ώρα που γεννηθηκε.

Το γεύμα βέβαια πρέπει είναι ας το πούμε ελαφρύ μια και το μεγάλο φαγοπότι είναι για το βράδυ, όμως σ΄αφήνουν οι λιχουδιές;

Ολο και κάτι σου ανοίγει την όρεξη.

Ευτυχώς η ώρα περνά, η νύφη πρέπει να ντυθεί, κι αφού πλέον την έχουν ντύσει φίλες και ξαδέρφες, της βάζουν τ' αδέρφια τα παπούτσια, κι αυτή, τελευταίες στιγμές πια στο σπίτι της μάνας της δίνει ρεσιταλ χορού, κρητικού φυσικά.

Όλα σήμερα γίνονται στο πνεύμα της Κρήτης.

Η ώρα όμως έχει περάσει και το αντρόγυνο πρέπει να βαδίσει τον δρόμο της ευτυχίας

Ο πατέρας και ο αδερφός την ξεπροβοδίζουν

  και μέσα από ένα σύννεφο άσπρο και ροζ

περνά για τελευταία φορά λεύτερη την πόρτα του πατρικού της.

Στο καλό και στην ευχή του Θεού Μαρία μου, κι άντε γιατί βιαζόμαστε να σου δώσουμε τις ευχές μας και να σου πετάξουμε το ρύζι για να ριζώσεις, γιατί μετά βέβαια ακολουθεί και χορός.

Κι εγώ, παρατηρώντας όλο τον βράδυ το κέφι του κόσμου που φούντωσε αμέσως μόλις άρχισαν τέτοια τραγούδια

  χορεύοντας  ασταμάτητα σκέφτηκα με ικανοποίηση πως όχι, όσο κι αν θέλουν κι αν πασχίζουν κάποιοι δεν αλλάζει με τίποτα ένας τέτοιος λαός.

Υ.Γ Οι φωτογραφίες για ευνόητους λόγους έχουν αλλοιωθεί.