Γιατί…μαμά;

Μαμά…

Ακόμα προσπαθώ να σας … συγχωρήσω….

Είμαι 43 χρονώ πια…

Μου έχετε επιβάλει τον πληθυντικό…

Και συνεχίζω…

Τον θεωρείτε… ένδειξη σεβασμού….

Εγώ… υποταγή…

Σας τηλεφώνησα για «ευχές» σήμερα…

Είναι οι «τύποι», που πρέπει… να κρατηθούν…

Είστε πια στις ακτές του Ινδικού…

(εσείς… που θέλατε ρηχές και ήμερες θάλασσες…)

Από απόσταση,…

να μας κατακρίνετε…

Μαμά,

Σας συγχώρησα το πολύ ξύλο, που μελανιασμένη με έστειλε για δουλειά στην Τράπεζα…

Ναι! Κρίνατε ότι ξεφτίλισα την οικογενειακή παράδοση, με την μη εισαγωγή μου στο Πολυτεχνείο.. και την πρωτιά μου στα ΚΑΤΕΕ—και το τεράστιο θράσος μου να έχω δημοσιεύσει και κείμενα μου με 10.50 βαθμό στην Έκθεση, στις πανελλήνιες— ντροπή τεραστία…αλλά «ξεχάσετε» ότι υπήρχε και Πολυτεχνείο στη Θράκη, που μου απαγορέψατε να δηλώσω… όπως και το λατρεμένο μου Μαθηματικό.. έστω και στην Κρήτη…

Και η σχετική πρωτιά μου στον σχετικό της Εθνικής Τράπεζας διαγωνισμό απέδειξε την μετριότητα των συνδιαγωνιζομένων… ξέρετε συνειδητά απάντησα τα μισά- για να μην περάσω- και πέρασα πρώτη!!!…. Καταλαβαίνετε γιατί δεν «άντεχα»… τόση μετριότητα…

Γιατί όμως «ξεχάσατε» ότι με βρήκατε σχεδόν νεκρή… δεν έγινε ποτέ αυτό;;;;;

Έγινε μαμά… με 3 κουτιά tavor… (στο πρώτο συρτάρι ήταν… στην κουζίνα…, στον πρώτο όροφο της Πατρών 59…) τα λένε και τα «χαρτιά» εισαγωγής μου στα επείγοντα του Μανωλοπούλειου,… Σεπτέμβρης του ’82 ήταν….

Μαμά,

Σας συγχώρησα, που με αποκληρώσατε… Ναι!!!

Ό, τι έστησε ο μπαμπάς μου, είχε -από το 1965 και μετά- και τη δική σας συμμετοχή… και το 1984 ο Γρηγόρης «έφυγε»…Και αφού δεν ακολούθησα το όνειρο σας, για καριέρα τραπεζοϋπαλλήλου… το 1992 ήταν (μετά την εκούσια παραίτηση από την ΕΤΕ).. είπατε ότι δεν μου αξίζει.. δεν μου πρέπει… τίποτα…

Μαμά,

Είναι 2 χρόνια τώρα, που προσπαθώ να σας συγχωρήσω, για την τελική καταστροφή… Δεν μπορώ… Το παλεύω… πολύ!!!… Σας είπα την «αλήθεια»… την «έβλεπα»… είναι και αυτή η τραπεζική προϋπηρεσία μου… (αυτό που χρόνια αρνιόμουν… αλλά «χρειάστηκε» στα πολύ δύσκολα…). …

Μαμά!!!

Θα το παλέψω…

Μόνο μη με συνθλίβετε άλλο…

Μην με κατακρίνετε μέσω τηλεφώνου…

Αγωνίζομαι πολύ… και καθημερινά…

Μαμά!

Δεν είναι λίγο μια «πόλη» να με οικτίρει ως χαμένη στα «ναρκωτικά»…

και γώ… να πρέπει να αποδείξω ότι όχι… (συμπολίτες μου… «κλείστηκα» γιατί δεν «άντεξα» την απάτη… αυτήν που αποδέχεστε… γιατί χρειάζεστε το Χρήστο, να τον «γλύφετε» σαν Διευθυντή Τραπέζης- ίσως καλύψει και τις «περίεργες» συναλλαγές σας-, την Σοφία, σα δικηγόρο- που υποτίθεται θα σας σώσει, αλλά θα «βγάλει» και κάποιο ακίνητο σας ή επιχείρηση σας υπέρ της ή την Άννα στη ΔΟΥ… που θα βγάλει όχι μόνο ξύγκι από τη μύγα αλλά και νερό από την πέτρα… δες «Πανσέληνο» , πρώην θερινό σινεμά και νυν σκυλάδικο στο όνομα του αδερφού της, με παράβαση όλων των περί ΖΟΕ διατάξεων…)

Μαμά!

Κλειδώθηκα στο «σπίτι»… με τον αγώνα μου να σας συγχωρήσω, που παρασύρατε και τον λατρεμένο σας υιό , στην παρακμή…

Που, για να «βάλετε στην τσέπη» 10.000,00€… καταστρέψατε το παιδί μας (=Πάνος μας)

Και είπατε… ότι νοιάζεστε για τη Βασιλική(=η μοναδική εγγονή σας)… που την καταδικάσατε στη φτώχεια…

Μαμά!!!!!

Γιατί!!!!

Μαμά… παλεύω… αγωνίζομαι… πολύ!

Να μπορώ να σας αγαπάω…

Είναι δύσκολο…

Χρόνια πολλά… μαμά…

 

Πηγή: http://estap.wordpress.com/