Χρήστο,κουράγιο…

Απόγευμα….Ήλιος…

Με τα δύο μου παιδάκια απολαμβάνουμε τον “πρόωρα” καλοκαιρινό καιρό στον κήπο….Τρέχουμε, κάνουμε τσουλήθρα, κυνηγάμε ο ένας τον άλλο..Εγώ είμαι ο λύκος, κι αυτοί τα γουρουνάκια…Η κούραση και το άγχος της δουλειάς δεν υπάρχουν πια…Τα γέλια των παιδιών τα έχουν εξαφανίσει στη στιγμή…Δεν υπάρχουν ούτε δάνεια, ούτε οικονομικά προβλήματα, ούτε ΔΝΤ, ούτε τρόικα…Μόνο τα παιδιά κι εγώ….

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως υπάρχει κάτι..υπάρχει κάποιος…Ο Χρήστος…Ο σύζυγος της Αγγελικής…Ο μπαμπάς του παιδιού που δε γεννήθηκε ποτέ…

Μόνο αυτόν σκέφτομαι αυτές τις μέρες… Ούτε τη γυναίκα,ούτε το έμβρυο..μόνο αυτόν…Αυτόν που δε θα γνωρίσει ποτέ το παιδί του..Δε θα παίξει στον κήπο του μαζί του…Δε θα έχει τη γυναίκα του το βράδυ στο σπίτι, να του κρατήσει το χέρι, να του δώσει ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά…

Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι περνάς, Χρήστο…Ούτε και κανείς απ’ αυτούς που μέρες τώρα κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως έγινε το κακό και τι έφταιξε…Γιατί, ακόμα και αν βρουν την άκρη, κι αν καταδικαστούν οι δολοφόνοι, το κενό από μέσα σου δε θα αναπληρωθεί…

Το μόνο που μπορώ να σου ψελλίσω, είναι…κουράγιο…