Κι από σήμερα, αλλάζει ο Μανωλιός και φοράει τα ρούχα του αλλιώς..

Χτες παρακολουθήσαμε  άλλη μια πράξη από το το θέατρο του παραλόγου που ζούμε το τελευταίο διάστημα.

Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ολημερίς να διακηρύττουν ότι αυτή η κυβέρνηση τελείωσε, ότι δεν την εμπιστεύονται, ότι δεν την εμπιστεύεται ο λαός, και το βράδυ να της δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης.

Ο πρωθυπουργός να υπεραμύνεται σε όλους τους τόνους για το έργο του, να θεωρεί ότι τα πάντα εν σοφία εποίησε, για την πατρίδα και μόνο, αλλά να δηλώνει αποχώρηση.

Ο υπουργός Οικονομικών να δηλώνει ότι θα πρέπει να κάνει η χώρα συγκεκριμένα βήματα και να πορευτεί με συγκεκριμένο πρόγραμμα που ο ίδιος καθόρισε, αλλά με μια άλλη κυβέρνηση.

Η αξιωματική αντιπολίτευση να είναι απούσα, στην πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας τα τελευταία χρόνια.

Η αριστερά να μην έχει πρόταση. Ή μάλλον να έχει, αλλά να ντρέπεται να την πει με τ’ όνομά της: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ.

Η αλήθεια είναι ότι οι μάσκες έπεσαν, όπως είπε και ο Αντώνης. Έπεσαν οι μάσκες του ΠΑΣΟΚ, που θέλει κυβέρνηση συνεργασίας με πρόγραμμα δικό του. Έπεσαν οι μάσκες της ΝΔ, που θέλει συνεργασία μόνο αν περάσουν οι δικές της προτάσεις, αδιαφορώντας αν τις επόμενες μέρες κρίνεται η παραμονή της χώρας στο ΕΥΡΩ. Έπεσαν οι μάσκες του ΛΑΟΣ (αν και αυτές ήταν πάντα κάτω), που απλά θέλει να γευτεί λίγο από τη γλύκα της εξουσίας. Έπεσε η μάσκα του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν έχει αντιπρόταση, και ότι προτιμάει τελικά τη χρεοκοπία από οποιαδήποτε συνεννόηση. Το ΚΚΕ δε φορούσε ποτέ μάσκα, και συνέχισε το ίδιο βιολί του λαϊκού κινήματος και της ανυπακοής.

Και στο περιθώριο, ο λαός να είναι απλός θεατής. Να παρακολουθεί τη βουλή λες και βλέπει eurovision, και να περιμένει μετά τις 12 να δει ποιος θα είναι ο νικητής. Να βλέπει να καθορίζεται το μέλλον του, χωρίς αυτόν. Και να ξέρει ότι μόλις ξημερώσει, θα έρθει ξανά, για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με ένα σωρό φόρους, έξοδα, υποχρεώσεις. Να ξέρει ότι με μια απόφαση άλλων ,μπορεί αύριο να μην έχει δουλειά, ή να παίρνει τα μισά λεφτά. Να ξέρει ότι από μέρα σε μέρα μπορεί να του πάρουν το σπίτι επειδή δεν έχει να πληρώσει. Και αυτό να εξαρτάται όχι από αυτόν, αλλά από άλλους, εκτός Ελλάδας.

Ο Γιώργος ήθελε να βάλει το λαό στο παιχνίδι. Η πρόθεση ήταν σωστή, αλλά δεν έπρεπε το ερώτημα να έχει διλληματικό χαρακτήρα. Γιατί για το λαό, για την πλειοψηφία του τουλάχιστον, δεν τίθεται θέμα δραχμή ή ευρώ, δανειακής σύμβασης ή όχι. Δεν τίθεται καν θέμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, Παπανδρέου ή Σαμαράς ή Τσίπρας ή Παπαρήγα. Τίθεται θέμα πολιτικής. Και εθνικής κυριαρχίας. Και η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα, δεν έχει φέρει θετικά αποτελέσματα, ούτε στους δείκτες της οικονομίας, και πολύ περισσότερο στους δείκτες βιοτικού επιπέδου.

Αν βάλει τα ρούχα του αλλιώς από σήμερα ο Μανωλιός, για εμάς τι θα αλλάξει; Τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, ευρύτερη συνεργασία δε διαφαίνεται να επιτυγχάνεται. Νέα κυβέρνηση με άλλα πρόσωπα και ίδια πολιτική, δεν έχει κανένα νόημα. Απλά θα εκπληρώσει τις φιλοδοξίες κάποιων.

Αυτό λοιπόν τελικά που έγινε χτες, είναι για άλλη μια φορά εκτόνωση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των υπολοίπων. Έκαναν άλλη μια φορά την επανάστασή τους, και μετά σήκωσαν το χεράκι τους λέγοντας ναι ή όχι. Απλά ίσως ήρθαν λίγο πιο κοντά οι εκλογές, στο πρώτο τρίμηνο του 2012. Αλλά και η κυβέρνηση που θα προκύψει και από εκεί, θα έχει δεσμευτεί ήδη για την ίδια περίπου πολιτική.

Και από σήμερα, ξανά στα ίδια. Καλή μας μέρα και να τους χαιρόμαστε…