Αν πραγματικά νοιαζόμαστε, ας τολμήσουμε.

Εγκατάλειψη. Ένα δυνατό, πολύ δυσάρεστο συναίσθημα. Το βλέπεις καθαρά στα κόκκινα δακρυσμένα μάτια ενός παιδιού που κλαίει με λυγμούς γιατί δεν θέλει να γυρίσει πίσω στο ίδρυμα, γιατί θέλει να μείνει εδώ μαζί σου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς με αριθμούς. Δεν έχει σημασία αν είναι ένα ή αν είναι κάποιες εκατοντάδες τα παιδιά που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ιδρύματα. Δεν θα γίνει αναφορά στις συνέπειες που μπορεί να έχει για ένα παιδί ο ιδρυματισμός, στις συνθήκες διαβίωσης ή επιβίωσης, όπως θέλετε πείτε το. Ούτε και το πόσο δύσκολα μπορεί να περνούσε πριν αυτό το παιδί ζώντας με την οικογένειά του, ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Στο συναίσθημά σας σκοπεύω να μιλήσω. Αυτό είναι το θέμα μου. Χωρίς λαϊκισμό, δεν έχω κανένα λόγο άλλωστε.

Εθελοντισμός. Κάποιο παιδί εκεί μέσα δεν έχει κάποιον να το επισκέπτεται, να το βγάλει μια βόλτα, να του δώσει σημασία, να απαντήσει στα γιατί του, να το πάρει αγκαλιά και να το κοιμίσει στα χέρια του. Ένα απόγευμα την εβδομάδα και μια θέση στο Κυριακάτικο τραπέζι μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά σου, δεν κοστίζει παρά μόνο λίγο απ’ το χρόνο σου. Γι' αυτό το παιδί όμως είναι πολύτιμος ο χρόνος αυτός. Θα μετράει τις μέρες και θα περιμένει πως και πως να ρθει η ώρα που θα σε δει.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη θα σας το περιγράψω ακριβώς όπως το βίωσα εγώ, απόψε. Είμαι εθελόντρια σε ένα ίδρυμα που φιλοξενεί παιδιά που βρίσκονται εκεί με εισαγγελική παρέμβαση. Το τελευταίο δίμηνο έχω αναλάβει ένα κοριτσάκι πεντέμισι χρονών το οποίο είναι περισσότερο από ένα χρόνο στο ίδρυμα και δεν είχε πριν επαφή εντατικά με συγκεκριμένο εθελοντή, παρά μόνο μέσα από ομαδικές δραστηριότητες. Στις δραστηριότητες του παιδιού με τον εθελοντή προβλέπεται και η φιλοξενία του παιδιού στο σπίτι του εθελοντή. Την πήρα χτες το πρωί και σήμερα στις 9 το βράδυ έπρεπε να έχουμε επιστρέψει στο ίδρυμα. Όταν πια είχε έρθει η ώρα να ετοιμαστούμε για να γυρίσουμε, αφού κατάλαβε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, άρχισε να κλαίει. Μη φανταστείτε τίποτα υστερίες, φωνές και χτυπήματα. Απλώς έκλαιγε με λυγμούς στην αγκαλιά μου στρέφοντας αλλού το πρόσωπό της από ντροπή που δεν μπορούσε να κρύψει το συναίσθημά της. Δύο ώρες αργότερα, αφού την άφησα αναγκαστικά καθώς απαγορευόταν να είμαι στο χώρο, έκλαιγε ακόμα. Δεν ήταν ότι δε με άφηνε να φύγω, πολύ ώριμα δέχτηκε να αφήσει την αγκαλιά μου για να την κρατήσει η νηπιοκόμος, στα μάγουλά της έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα όμως. Η μητέρα μου που την πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας κι εγώ μετά, αναρωτιόταν αν τελικά όλο αυτό κάνει καλό στα παιδιά ή τα πληγώνει περισσότερο. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι όταν είμαστε μαζί περνάει καλά, μαθαίνει πράγματα, αλλάζει παραστάσεις και είναι χαρούμενη κι αυτό δεν μπορεί να ναι κακό.

Σκέφτομαι ένα παιδί να μεγαλώνει μόνο του, σε ένα ίδρυμα με κάμποσα παιδιά ακόμη, το καθένα με τη δική του ιστορία μέσα του. Όση τρυφερότητα κι αν προσπαθούν να προσφέρουν οι νηπιοκόμοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι ψυχολόγοι και οι υπάλληλοι των ιδρυμάτων, δεν μπορούν με τίποτα να αντικαταστήσουν την αποκλειστικότητα που ζητάει ένα παιδί στην προσοχή σου, στην αγάπη σου, στην αγκαλιά σου, στο ενδιαφέρον σου. Όσοι έχετε παιδιά είναι πιο εύκολο να το αισθανθείτε. Πολλοί το έχουν σκεφτεί, κάποιοι το θέλουν, λίγοι έχουν μπει στη διαδικασία να το ψάξουν. Οι διαδικασίες είναι απλές,συνήθως μια αίτηση και μια βεβαίωση από παθολόγο.

(Το παραπάνω κείμενο ανήκει σε ανώνυμη εθελόντρια).

Υπάρχουν ιδρύματα στην πόλη μας όπου θα μπορούσαμε όλοι μας να βοηθήσουμε με τον δικό του τρόπο ο καθένας. Αν πραγματικά νοιαζόμαστε, ας τολμήσουμε.

πηγή: minoistas