Κείμενο Συνέντευξης Τύπου Α.Δ.Ε.Δ.Υ. για το νέο προϋπολογισμό και το ενιαίο μισθολόγιο- Κάλεσμα για απεργία στις 7 Οκτώβρη

     ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
    Για τα προβλήματα των μισθωτών και συνταξιούχων,
τις τρέχουσες εξελίξεις επιδείνωσης της ζωής όλων,
των νέων και των ανέργων

Για το νέο Προϋπολογισμό

Η αύξηση της ανεργίας, η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, είναι οι τρείς συνιστώσες του νέου προϋπολογισμού που οδηγούν το 2011 στο πιο σκληρό άκρο, τον πυρήνα της συνταγής του ΔΝΤ για τη «δομική αναπροσαρμογή» της οικονομίας.

Το σχέδιο δυστυχίας παρουσιάζεται ως «σχέδιο ελπίδας» και ο νέος πολιτικός κύκλος προετοιμασίας έχει ήδη αφετηρία τη νέα στοχοποίηση και κατασυκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων. Εκδηλώνεται με τα περί «νέου μισθολογίου» και τις επιχειρησιακές συμβάσεις, όπου η Κυβέρνηση έχει τριπλή γλώσσα και πρακτική : άλλα θέτει επισήμως ή διερωτάται, άλλα διαρρέει και άλλα σχεδιάζει να πράξει.

Παράλληλα η νέα αύξηση στους έμμεσους φόρους,...
το ΦΠΑ και οι σχεδιασμοί για αύξηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, η ακρίβεια και το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, με ταυτόχρονη τη μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, οδηγούν σε νέα πτώση του βιοτικού επιπέδου, διευρύνουν τη φτώχεια και τις ανισότητες, παγιώνουν για μεγαλύτερο χρόνο την ύφεση.

Για το «νέο μισθολόγιο»

Η Κυβέρνηση με το πλαίσιο «διαλόγου για ένα νέο μισθολόγιο» από τη δημιουργική ή κρυφή λογιστική μεταπήδησε στην «κατασκευαστική αριθμητική» αφού:

α) Εμφανίζει να «αυξήθηκαν» οι μισθοί από το 2001 έως το 2009 κατά 80% όταν η συμμετοχή των μισθών στις πρωτογενείς δαπάνες από το 38,6% το 2001 – σύμφωνα με τους δικούς της πίνακες – ανέρχεται στο 31,4% το 2009 και στο 30,5% το 2010. Όλη τη δεκαετία οι μισθοί παραμένουν σταθεροί ως ποσοστό του ΑΕΠ : 6,9 – 7% και ο ρυθμός αύξησης έχει μεταβληθεί στο -10,5% με βάση τις κυβερνητικές εκτιμήσεις και με όρους πραγματικού εισοδήματος στο -25%.

β) Εμφανίζει επιλεκτικά και σκόπιμα από τη μία υψηλές αμοιβές σε ορισμένα Υπουργεία (που ήταν γνωστά τα υψηλά επιδόματα) ενώ από την άλλη ενοχοποιεί για το 80% του συνολικού μισθολογικού κόστους (στο οποίο εκτός των μισθών ή των επιδομάτων συμμετέχουν πάσης φύσεως αποζημιώσεις ή πάσης φύσεως αμοιβές Συμβούλων, παροχής έργου κλπ) τέσσερα Υπουργεία: Παιδείας, Υγείας, Εθνικής Άμυνας, Προστασίας του Πολίτη. Ουδόλως τυχαία αφού οι «μεταρρυθμίσεις» στην παιδεία και την υγεία, το ψαλίδι έχει ήδη ανοίξει. Συνεπώς η κατασκευή και παρουσίαση των στοιχείων πρέπει να εξυπηρετεί μια διπλή διάσταση πολλαπλής διαίρεσης : ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους και μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων και άλλων κοινωνικών ομάδων.

γ) Εμφανίζει την Ελλάδα να έχει τη μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση στους μισθούς σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με : την απόκρυψη του γεγονότος ότι η ονομαστική απόκλιση στις μέσες αποδοχές από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης είναι στο 48% (με υψηλό πληθωρισμό στη χώρα μας), της αντίφασης αυτών των στοιχείων με τους άλλους πίνακες που δημοσιοποίησε και βέβαια με τη σημείωση στα ψιλά γράμματα : Λόγω διαφορών με άλλες πηγές σχετικά με τον ορισμό του Δημόσιου Τομέα, τα νούμερα για τη Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιούνται με επιφύλαξη. Ομολογούμε ότι αναγνωρίζουμε το τακτ.

δ) Εμφανίζει την ανυπαρξία επεξεργασίας και σχεδίου για το «νέο μισθολόγιο» που προτείνει – προς το παρόν – και αποκρύπτει την κατεύθυνση των επιλογών της με τη μεθοδολογία των «ερωτημάτων για διάλογο» ως να καλεί την Α.Δ.Ε.Δ.Υ. «σε διαδικασία συνέντευξης » όταν έχει ήδη τους υπότιτλους στο άρθρο και θέλει να ισορροπήσει τον τίτλο με το περιεχόμενο της μισθολογικής αλλά και συνολικής απαξίωσης των δημοσίων υπαλλήλων, της αναγκαιότητας και του ρόλου της Δημόσιας Διοίκησης, για να κρατήσει τους εργαζόμενους σε σκόπιμη σύγχυση.

Είναι αδιανόητος ο διαχωρισμός νέων και παλαιών (που επανέρχεται ως ζήτημα από το 2008 που είχε τεθεί από την τότε Κυβέρνηση της Ν.Δ.) και οδηγεί στο κοινωνικό περιθώριο τη νεολαία.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. δεν πρόκειται να αποδεχθεί καμιά γενική, αόριστη, προπαγανδιστική διαδικασία «διαβούλευσης και διαλόγου» και ανάπτυξη οποιουδήποτε μισθολογίου χωρίς αποκατάσταση των απωλειών, επιστροφή του 13^ου και 14^ου μισθού.

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. είναι υπέρ της αύξησης των βασικών μισθών που αποτελεί τον ορθό και αποτελεσματικό δρόμο για την ενσωμάτωση επιδομάτων, χωρίς μείωση αποδοχών και διεύρυνση της λιτότητας.

Δεν πρόκειται να αποδεχτούμε ένα «μισθολόγιο» ως όχημα για την παγίωση, εμβάθυνση της λιτότητας και τη μονιμοποίηση μιας πολιτικής περικοπών. Σχετικά με το ερώτημα για τα επόμενα «βήματα διαλόγου», καλούμε την Κυβέρνηση να σεβαστεί την υπάρχουσα νομοθεσία για Συλλογική Διαπραγμάτευση επί της ουσίας, να καταθέσει την πρότασή της – αφού άνοιξε το θέμα – και να ανταποκριθεί χωρίς λογική μονομερών αποφάσεων στην υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης.

Η κατάσταση επιβάλλει την κλιμάκωση των αγωνιστικών – απεργιακών μορφών δράσης

Σήμερα το σύνολο των πολιτών, της κοινωνίας είναι αντιμέτωπο με μια κυβερνητική πολιτική ελεύθερης πτώσης του βιοτικού επιπέδου. Επιστροφής στη δεκαετία του ’70 με όρους και ανάγκες ζωής 2010.

Ο πρώτος πολιτικός κύκλος αυτής της πορείας είχε, στις αρχές του χρόνου, αφετηρία την επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους και ολοκληρώθηκε με τη γενική αφαίρεση, ανατροπή εργασιακών, μισθολογικών – εισοδηματικών δικαιωμάτων και εγγυήσεων το ολοκαύτωμα της κοινωνικής ασφάλισης, για όλους και πρώτα για τους νέους, τους ανέργους, τους τωρινούς και μελλοντικούς συνταξιούχους.

Ο δεύτερος πολιτικός κύκλος με την ίδια κατεύθυνση έχει και πάλι αφετηρία τους δημοσίους υπαλλήλους με χρόνο εφαρμογής το 2011. Η γενίκευσή του σε όλες τις κοινωνικές ομάδες είναι μαθηματικά βέβαιη και έρχεται με γεωμετρική πρόοδο για τα μικρομεσαία στρώματα. Εκτίμησή μας είναι ότι η μορφοποίηση των νέων δυσμενών μέτρων είναι θέμα χρόνου και θα εκδηλωθεί παράλληλα με το τελικό σχέδιο προϋπολογισμού.

Η Δημόσια Διοίκηση στο πείραμα και την κλιμάκωση αυτής της ακραίας, σκληρής και στυγνής νεοφιλελεύθερης συνταγής του μνημονίου, είναι στο στόχαστρο της επίθεσης που είναι διανθισμένη με όλα τα εργαλεία, τις μεθόδους και τα ψευτοδιλήμματα «κοινωνικού αυτοματισμού», διαίρεσης και διάσπασης της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Η κατάσταση στις Δημόσιες Υπηρεσίες με τις δεκάδες χιλιάδες αποχωρήσεις (εκτιμούμε ότι θα υπερβούν τις 35 χιλιάδες έως το τέλος του χρόνου), τις ανακατανομές αρμοδιοτήτων και υπηρεσιών ανάμεσα στα Υπουργεία – ΥΠΕΧΩΔΕ, ΓΓΑ, ΕΡΓΑΣΙΑΣ κ.α. (δύο φορές μέσα σε διάστημα δέκα μηνών), τις μετατάξεις στην Αυτοδιοίκηση, τις απολύσεις συμβασιούχων, σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση, οδηγούν στη συρρίκνωση των υπηρεσιών και παροχών (π.χ. Εργατική Κατοικία) την εμπορευματοποίηση των δημοσίων αγαθών και φέρνουν ένα βαρύτερο πλήγμα για την κάλυψη, την εξυπηρέτηση των βασικών αναγκών και την πρόσβαση του πολίτη. Αντί για καλύτερη Δημόσια Διοίκηση, Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας, αντί πολιτικών εξυγίανσης εφαρμόζονται με ακραίο τρόπο πολιτικές απαξίωσης, ιδιωτικοποίησης των πάντων.

Απαιτούνται ευρύτερες, αλληλέγγυες, συντονισμένες κοινωνικές κινητοποιήσεις.

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. με σταθερότητα και αποφασιστικότητα πορεύεται στο δρόμο, την κατεύθυνση αυτή.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ και προχωράμε σε κεντρικές συγκεντρώσεις 11.30 στην Πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα, στο Άγαλμα Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, σε πολύμορφες παρεμβάσεις, παραστάσεις κ.α., στην υπόλοιπη χώρα.

Η ακύρωση των αντιλαϊκών, αντικοινωνικών πολιτικών του μνημονίου είναι εκ των πραγμάτων η συνθήκη αποφυγής της κοινωνικής χρεοκοπίας, εξόδου της κοινωνίας από την κρίση, της οικονομίας από τη συρρίκνωση, την ύφεση.

Απεργούμε την Πέμπτη γιατί η υπόθεση ανατροπής του μνημονίου κρίνεται στους κοινούς, τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες που δεν υποκαθίσταται η αναγκαιότητά τους από την αξιοποίηση άλλων διαδικασιών (όπως η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας που οδηγήθηκε με ευθύνη της Κυβέρνησης σε αναβολή εκδίκασης).

Η ελπίδα είναι στη διάρκεια, την αλληλεγγύη, την ενότητα των συλλογικών, των κοινωνικών αγώνων.

Από την Α.Δ.Ε.Δ.Υ.