Πωλείται;;; ………Δε νομίζω!

Φιλότιμο. Είδος προς εξαφάνιση;

Πως θα μπορούσε άραγε μια εταιρεία σαν την Αναπτυξιακή Εταιρεία Τροόδους να λειτουργεί; Πολλοί θα έλεγαν ότι από τη στιγμή που έχει συσταθεί σαν εταιρεία ιδιωτικού δικαίου θα πρέπει να έχει σκοπό το κέρδος! Και ναι! Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν στο κέρδος, όπως σήμερα έχει μεταφραστεί η επιτυχία ενός οργανισμού. Είναι στ’ αλήθεια όμως έτσι;

Πώς να μετρήσεις την επιτυχία της Εταιρείας; Με τα πόσα λεφτά έχει καταφέρει να αποταμιεύσει; Στο πόσα λεφτά σου αφήνει για να κυκλοφορείς με ένα ακριβό αμάξι, να φοράς ρούχα σενιέ, ή να στήσεις ένα σπίτι με φράκτη για να κρύβεσαι από τους ανθρώπους;

Η αλήθεια είναι ότι το Τρόοδος έχει ψυχή σε τέτοιο βαθμό που οποιοσδήποτε αντιληφθεί την αξία του συγκεκριμένου «προϊόντος» παύει να χρησιμοποιεί ποσοτικούς στόχους στο βαθμό που αρχικά έχει σκεφτεί και αξιολογεί τη παραγωγικότητα του με καθαρά ποιοτικούς στόχους. Δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Όταν πραγματεύεσαι μια περιοχή που είναι τόπος ποιητών και ζωγράφων, δασκάλων και μουσικών, όταν η φύση ακόμα και σήμερα μεγαλουργεί και δίνει έμπνευση, υγεία και τροφή του στομαχιού και του πνεύματος, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να δεχθείς την αποψίλωση, την ερήμωση την εγκατάλειψη, τη μοναξιά. Σε κτυπά ακριβώς στη ταπεινή μεγαλοπρεπή αξιοπρέπεια που κουβαλάς σαν κάτοικος των ορεινών.

Γιατί να αναγκαζόμαστε να γίνουμε πρόσφυγες στον ίδιο μας το τόπο; Και μένει σε εμάς. Τους λίγους νέους που απομείναμε εδώ πάνω να δούμε τι κάνουμε παρακάτω. Και χρειαζόμαστε τη βοήθεια των πρεσβυτέρων! Οπωσδήποτε τη χρειαζόμαστε. Η ισχύς εν τη ενώσει Κύριοι!  Όσο δώσαμε δώσαμε. Σηκώνουμε τα μανίκια, ανασκουμπωνόμαστε, ενώνουμε τις δυνάμεις μας για όλα όσα είμαστε, για όσα δικαιούμαστε, για τα παιδιά μας που έχουμε και έχουν δικαίωμα να μεγαλώσουν στο τόπο που τους γέννησε. Από μας εξαρτάται.

Καλά τα πάρκα, και τα πέτρινα τοιχάκια, μα αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι κίνητρα για να μείνουμε και μετά από μας να μείνουν κι άλλοι! Αυτό χρειαζόμαστε : ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και λόγους για ΑΣΙΟΔΟΞΙΑ.

Από την Κύπρια φίλη Κλέλια Βασιλείου