Γιατί έγινα "ρατσιστής;"

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη.

Απ' ότι τουλάχιστον γνωρίζω, ρατσισμός σημαίνει "να θεωρείς κάποια άλλη ομάδα ανθρώπων ως κατώτερη ή ακόμη και άξια περιφρόνησης, λόγω της φυλετικής ή εθνικής τους καταγωγής" και ρατσιστές "είναι οι άνθρωποι που φοβούνται κάτι που δεν το γνωρίζουν μόνο και μόνο επειδή δεν το γνωρίζουν" εξ ου και το φαινόμενο συνήθως, λένε, εμφανίζεται μονάχα σε ομάδες ανθρώπων πολύ χαμηλής νοημοσύνης και μόρφωσης...σε ανόητους δηλαδή και φτωχούς με άλλα λόγια, λέω εγώ.

Ο φόβος όμως, πάλι εξ όσων γνωρίζω, είναι όχι μόνο ένα εντελώς ανθρώπινο συναίσθημα που κυριαρχεί από τα ανώτερα ως τα κατώτερα στρώματα, από τους πιο έξυπνους έως τους πιο ηλίθιους,  αλλά επιβάλλεται να κυριαρχεί σαν πρώτιστη κίνηση αυτοάμυνας σε κάθε νοήμον πλάσμα.

Με την θέληση του, έχω την αίσθηση πως κανείς δεν θα πάει να πέσει μέσα σε στόμα πεινασμένου λύκου.

Άρα λοιπόν...

  ο οποιοσδήποτε συγχέει τον φόβο με τον ρατσισμό είναι ο ίδιος ηλίθιος, άσχετα βέβαια πως εκείνα τα ανώτερα στρώματα που λέγαμε παραπάνω δεν είναι δυνατόν να νιώσουν τον φόβο εξίσου με μένα αφού προφανώς οι ασφάλειες μας δεν συγκρίνονται στο ελάχιστο.

Οι ζωές μας βλέπεις δεν κοστίζουν το ίδιο...

Αν όμως κάποιοι βρουν την μαγκιά να μετατοπίσουν λίγο το "εγώ" προς το "εμείς" αν κάποιοι ανοίξουν τα μάτια μακριά και πέρα από κάθε συμφέρον και σκοπιμότητα, αν κάποιοι παραδεχτούν πως η μετανάστευση - δεν τη λέω λαθρομετανάστευση - γίνεται ανεκτή έως ενός σημείου, τότε θα διακρίνουν καθαρά πως ο Έλληνας εδώ και 20 χρόνια περίπου βιώνει μια φρικτή  πολιτισμική αλλαγή, σε καθημερινό στάδιο, και αυτός ο  φόβος, που άλλοι ονομάζουν ρατσισμό, είναι το μόνο όπλο που του απέμεινε για να επιβιώσει.

Αν λοιπόν, με ανοικτά πάντα μάτια, ρωτήσεις ανθρώπους που  θεωρείς ρατσιστές, γιατί έγιναν ρατσιστές θα σου πουν πως έγιναν:

Γιατί η χώρα μου δεν έχει ούτε την δύναμη ούτε την διάθεση να με υπερασπίσει.

Γιατί έμεινα αβοήθητος και μόνος εντελώς σε ένα τσουνάμι εγκληματικότητας που όλο και μεγαλώνει...όλο και μεγαλώνει...όλο και μεγαλώνει φτάνοντας καταπάνω μου για να με πνίξει.

Γιατί ακόμα και στο σπίτι μου μέσα έχασα πλέον την ηρεμία μου και δεν νιώθω ασφαλής.

Γιατί φοβάμαι να περπατήσω ακόμα και εκατό μέτρα μονάχη μου- σε περίπτωση γυναίκας-

Γιατί μέσα στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αναφέρεται πουθενά ούτε για δείγμα η ζωή μου.

Γιατί σε ένα δικαστήριο, για το ίδιο παράπτωμα, στην χώρα μου δεν θα δικαστώ ποτέ με την ίδια επιείκεια που θα δικαστεί ο μετανάστης, αφού η χώρα μου όλη της την επιείκεια,  από νοσοκομεία ως δικαστήρια, την εξαντλεί στην διεθνιστική τάξη πραγμάτων κι εμένα θέλει να με συντρίψει.

Γιατί κρύβουν πρόσωπα δολοφόνων στυγερών την ώρα που θα έπρεπε να τα δείξουν για να με προφυλάξουν.

Γιατί υπάρχουν 'Ελληνες που ονομάζουν αλλοδαπούς εγκληματίες "αδέρφια τους" και ζητούν την απελευθέρωση τους.

Γιατί ζω σε μια πολιτεία που, έστω και για τους τύπους δεν πάσχισε ποτέ  να γεφυρώσει κανένα χάσμα.

Γιατί ζω σε ένα κράτος με πολιτικούς χωρίς αρχίδια που με έκαναν ρατσιστή.

Γιατί, γιατί, γιατί, υπάρχουν χιλιάδες γιατί κυρίες-κύριοι που μπορείς να τα δεις μόνο αν αρχίσεις να κοιτάς τα πράγματα σφαιρικά και σταματήσεις να μεροληπτείς, και βέβαια κανένα από όλα αυτά τα γιατί δεν διαθέτει ίχνος εθνικής ανωτερότητας και υπεροψίας, δείγμα δηλαδή του πραγματικού ρατσισμού όπως το παρακάτω.

-Δείτε τώρα στ΄αλήθεια τι σημαίνει ρατσιμός:

"Το Ολυμπιακό χωριό έχει γεμίσει με ξυπόλητους Έλληνες, μόλις τους βλέπουμε κάνουμε τους μαλάκες γιατί φοβόμαστε ότι θα μας ζητήσουν δανεικά" .
Νατάσα Κέλερ σημαιοφόρος της Γερμανίας.