Η μόνη λύση

Έχω εκφράσει σε προηγούμενη ανάρτηση την άποψη ότι μεμονωμένες απεργίες πλέον δεν εξυπηρετούν κανένα άλλο σκοπό από την εκτόνωση μέρους της αγανάκτησης που νιώθει ο κόσμος, ενώ δεν έχουν κανένα μα κανένα αποτέλεσμα όσον αφορά στην αλλαγή κατεύθυνσης της εφαρμοζόμενης από κυβέρνηση και ΤΡΟΙΚΑ πολιτικής και την αποτροπή των σχεδιαζόμενων μέτρων. Κι ενώ αυτό έχει αποδειχτεί περίτρανα το προηγούμενο διάστημα, αλλά και μόλις πριν 3 εβδομάδες, εξαγγέλλεται άλλη μια μεμονωμένη απεργία για την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου.

Τι περιμένουν αλήθεια οι συνδικαλιστές να πετύχουν με αυτή την απεργία, που δεν πέτυχαν με τις προηγούμενες ή με την αμέσως προηγούμενη στις 26-6-2012; Θα τρομάξουν άραγε οι αρχηγοί των κρατών της Ευρώπης στις Βρυξέλες που θα δουν τους όποιους Έλληνες να είναι στους δρόμους για μερικές ώρες και θα δώσουν εντολή για αλλαγή πολιτικής; Ούτε μία στο εκατομμύριο! Θα τρομάξει ο Σαμαράς και θα αρνηθεί να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με την ΤΡΟΙΚΑ έτσι όπως γίνονται, και θα θέσει τα δικά του αιτήματα αλλιώς θα τινάξει τη συμφωνία στον αέρα; Ούτε μία στο  δισεκατομμύριο!  Θα.. ματώσει η καρδιά της Μέρκελ και της Λαγκάρντ και θα πουν στον Τόμσεν να κάνει πίσω στα εργασιακά; Ούτε μία στο τρισεκατομμύριο!

Ξέρω, υπάρχει το επιχείρημα ότι...

ο κόσμος δεν αντέχει να χάνει πολλά μεροκάματα στις απεργίες, γι΄αυτό επιλέγονται μεμονωμένες ημέρες με μεγάλη σημασία, και ότι στον ιδιωτικό τομέα θα χάσουν και τη δουλειά τους όσοι απεργήσουν έστω και μια μέρα… Αυτά είναι υπαρκτά ζητήματα, αλλά όποιος τα υποστηρίζει δυστυχώς είτε δεν έχει καθόλου διορατικότητα είτε εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα.

Γιατί, τι να το κάνεις το ένα και τα δύο μεροκάματα όταν με τα προτεινόμενα μέτρα θα χαθούν μισθοί και συντάξεις ολόκληρων χρόνων; Νομίζετε ότι θα υπάρχουν δουλειές αν εφαρμοστούν τα μέτρα; Πόσες επιχειρήσεις θα μείνουν ανοικτές; Και με τι μισθούς θα δουλεύουμε; Θα έχουμε σπίτια για να πληρώνουμε χαράτσια ή θα μας τα έχουν πάρει οι τράπεζες και θα μας τα ακριβονοικιάζουν; Αυτή είναι η κατάσταση που πολλοί από εμάς ήδη βιώνουμε, και που θα βιώσει η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού τα επόμενα χρόνια με την εφαρμογή των προτεινόμενων μέτρων.

Πριν από μερικές μέρες, με τη μοναδική βροχή του φθινοπώρου ακυρώθηκε μια απογευματινή πορεία των συνδικάτων στο Ηράκλειο (μόνο το ΠΑΜΕ διαδήλωσε υπό βροχή). Και οι Αγανακτισμένοι που πέρσι τέτοιο καιρό ξημεροβραδιάζονταν στις πλατείες μάλλον έγιναν… ήρεμοι, για να μην πω κοιμισμένοι! Έτσι δεν ανατρέπεται τίποτα. Όσο και να διαφωνώ με πολλές από τις θέσεις του ΠΑΜΕ, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν απόλυτο δίκιο: μόνο με απεργία διαρκείας θα ανατραπεί η σχεδιαζόμενη πολιτική! Αν νεκρώσει έστω για μία ολόκληρη εβδομάδα η χώρα, και δε λειτουργήσει τίποτα, αν βγαίνουμε κάθε μέρα στους δρόμους όπως οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί, θα καταλάβουν όλοι ότι οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν πίσω τη ζωή που πάνε να τους πάρουν μέσα από τα χέρια.

Αυτή είναι η μόνη λύση. Και μέχρι να αποφασιστεί και να εξαγγελθεί τέτοιου είδους κινητοποίηση, εγώ δε θα συμμετάσχω σε καμία άλλη. Κι ας με συγχωρέσουν κάποιοι αν τους κάνω χαλάστρα. Δεν έχω συνηθίσει άλλωστε να συμμετέχω – εις γνώση μου - σε στημένα παιχνίδια…