Εξασφαλίσαμε και δημοσιεύουμε μεταφρασμένα αποσπάσματα της Legambiente. Στοιχεία – φωτιά για ναυάγια πλοίων με ραδιενεργά απόβλητα που κόβουν την ανάσα!

Στα βάθη της Μεσογείου, πολύ κοντά στη χώρα μας αλλά ακόμα και σε ελληνικές θάλασσες, μπορεί να κρύβονται τα φοβερά ναυάγια που η ιταλική μαφία τα βύθιζε στις δεκαετίες του '80 και του '90, για να εξαφανίσει τα φορτία τους και να εισπράξουν οι ναυτιλιακές εταιρείες και τις αποζημιώσεις από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Φορτία - θανάτου. Τοξικά και πυρηνικά απόβλητα. Μια φοβερή υπόθεση που άρχισε να βγαίνει στο φως της δημοσιότητας στις 12 Σεπτεμβρίου του 2009, όταν ένα τοξικό ναυάγιο αποκαλύφτηκε ανοιχτά της Καλαβρίας, στην γειτονική μας Ιταλία!

"Στο Cetrano, (εκεί εντοπίστηκε το ναυάγιο) έξω από τις ακτές  της Καλαβρίας στην Ιταλία, πιθανότατα ήταν η πρώτη μεγάλη απόδειξη ότι η ιταλική μαφία έχει βυθίσει σκοπίμως στα ιταλικά νερά αλλά και σε άλλες περιοχές της Μεσογείου πλοία, τα οποία μετέφεραν τοξικά και πυρηνικά απόβλητα, προκειμένου να τα εξαφανίσει και να εισπράξει αποζημιώσεις για τα πλοία. Αν οι πολιτικές και δικαστικές αρχές σε διάφορες χώρες αντιμετωπίσουν σοβαρά, αυτή τη φορά, τις πληροφορίες υπάρχει η πιθανότητα να ξετυλιχθεί όλο το κουβάρι με τα χαμένα πλοία στη Μεσόγειο (αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη)", όπως αναφέρουν τα αρχεία της ιταλικής περιβαλλοντικής οργάνωσης Legambiente.

Τα αποσπάσματα που δημοσιεύουμε παρακάτω, προέρχονται από τα αρχεία της οργάνωσης, όπως αυτά μεταφράστηκαν από ομάδα επιστημόνων της οργάνωσης "Δίκτυο Μεσόγειος S.O.S":

"Το ιταλικό ινστιτούτο ISPRA (Ινστιτούτο για την Προστασία και Έρευνα του Περιβάλλοντος), στην περιοχή της λίμνης Lago Maggiore, σε συνεργασία με την Euratom και διάφορους άλλους φορείς, εκατοντάδες τεχνικούς και επιστήμονες από όλο τον κόσμο και με χρηματοδότηση από Αμερική και Ιαπωνία, ξεκινούν τη μελέτη ενός πολύ φιλόδοξου σχεδίου ονόματι “Dodos”, σχετικά με την απόρριψη πυρηνικών αποβλήτων.

Σύμφωνα με το σχέδιο, τα πυρηνικά απόβλητα θα τοποθετούνταν σε ατσάλινες τορπίλες και θα εκσφενδονίζονταν από πλοία προς το θαλάσσιο υπόστρωμα, όπου και θα θάβονταν. Έγιναν ακόμα και χάρτες με τα πιθανά σημεία στον πυθμένα της θάλασσας, που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν αυτές οι απορρίψεις. Τελικά, με το φόβο ότι θα ξεσηκωθούν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις και θα προκαλέσουν το κοινό αίσθημα, το σχέδιο αυτό εγκαταλείφθηκε. Όχι όμως από όλους… (βλέπε τα στοιχεία για τον Giorgio Comerio, άνθρωπος-κλειδί στην εμπορία των αποβλήτων/όπλων, και της εταιρίας του ODM)

Από τις ενδείξεις και τα στοιχεία που έχουν συλλεχθεί φαίνεται πως στην υπόθεση εμπλέκεται και η Ιταλική Εθνική Υπηρεσία Νέων Τεχνολογιών, Ενέργειας και Περιβάλλοντος, ENEA (Italian National Agency for New Technologies, Energy and Sustainable Economic Development). Στην Ιταλία είχε γίνει δημοψήφισμα το 1987, σύμφωνα με το οποίο αποφασίστηκε να κλείσουν όλοι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες της. Συνεπώς, το ENEA θα έπρεπε να στραφεί σε άλλες τεχνολογίες ενέργειας, προοπτική που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε.  Δημιουργήθηκε, λοιπόν, η υποψία ότι η ENEA είχε γίνει κέντρο συγκεντρώσεως ραδιενεργών απορριμμάτων και από άλλα μέρη της Ευρώπης και όχι μόνο. Σύμφωνα με τις υποψίες αυτές φαίνεται ότι σε συνεργασία με τη μαφία «ξεφορτωνόταν» ραδιενεργά απόβλητα που προέρχονταν από τις ΗΠΑ και διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ κατηγορείται επίσης ότι παρήγαγε πλουτώνιο, το οποίο η μαφία μετέφερε στο Ιράν. Πληροφοριοδότης της μαφίας δήλωσε στην αρμόδια υπηρεσία της αστυνομίας στην Ποτένζα, ότι το 1987 διοικητικό στέλεχος της ENEA πλήρωσε τη Ντραγκέτα (η μαφία της Καλαβρίας) προκειμένου να ξεφορτωθεί 600 κάνιστρα πυρηνικών και τοξικών αποβλήτων από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ελβετία και τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τις καταθέσεις, η μαφία αποθήκευσε το υλικό σε διάφορες μη ασφαλείς τοποθεσίες στην Ιταλία, τη Σομαλία και τη Μεσόγειο. Οκτώ ανώτατα στελέχη της θεωρούνται ύποπτα για παράνομη διακίνηση πυρηνικού υλικού κατά τη δεκαετία του 80.

Μέχρι σήμερα Ιταλοί εισαγγελείς και η Legambiente είχαν στα χέρια τους μόνο ενδείξεις και καταγγελίες από μάρτυρες περιστατικών. Με την ανακάλυψη του ναυαγίου στις 12/9/2009 στην Καλαβρία, οι υποψίες τους περί διακίνησης επικίνδυνων αποβλήτων και απόρριψής τους στο βυθό της θάλασσας, αποδείχθηκαν βάσιμες.

Η αστυνομία της Reggio Calabria έχει προχωρήσει σε έρευνες και έχει υποψίες ότι  έχουν βυθιστεί πλοία που μετέφεραν απόβλητα στη Μεσόγειο, στην Αδριατική, στις ακτές της Γιουγκοσλαβίας και σε τμήμα του Ιονίου. Για να αποδειχθούν ή να καταρριφθούν αυτές οι υποψίες απαιτείται συστηματική έρευνα και συνεργασία μεταξύ των αρχών σε διάφορες χώρες.

Giorgio Comerio και ODM:

Ο Giorgio Comerio, πολιτικός μηχανικός και ένας από τους συμμετέχοντες στην ομάδα που μελετούσε το πρόγραμμα Dodos το 1989, είδε ότι το θέμα της απαλλαγής από πυρηνικά απόβλητα θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαίτερα προσοδοφόρο. Αγόρασε τα δικαιώματα της μελέτης, ίδρυσε τη σουηδική εταιρία ODM (Oceanic Disposal Management) με έδρα τις Παρθένες Νήσους, πήρε άδεια από δικαστή της Λουμπλιάνα, πείθοντάς τον ότι δεν παραβιάζει τη Σύμβαση περί πρόληψης της θαλάσσιας ρύπανσης από απόρριψη καταλοίπων και άλλων ουσιών, και έτσι άρχισε τη δράση του.

Ο Comerio από εκείνη τη στιγμή αρχίζει, μέσω και της ιστοσελίδας του, να εμπορεύεται απόβλητα σε πολύ ανταγωνιστικές τιμές. Προσπαθεί να κάνει επαφές με τις κυβερνήσεις διαφόρων κρατών, ανάμεσα στις οποίες η Γαλλία και η Σουηδία αρνούνται να συνεργαστούν μαζί του. Με τον καιρό αρχίζουν και οι παράνομες δραστηριότητες, που όπως φαίνεται έχουν να κάνουν όχι μόνο με εμπόριο αποβλήτων, αλλά και όπλων,  ναρκωτικών και πλουτωνίου, ενώ σ’ αυτές εμπλέκονται μυστικές υπηρεσίες, πολιτικοί, στρατιωτικοί, απεσταλμένοι του ΟΗΕ, κατασκευαστικές εταιρίες, έμποροι όπλων και η μαφία.

Εκείνον τον καιρό δεν μπορεί να τον σταματήσει τίποτα. Η ODM ανοίγει γραφεία σε όλη την ανατολική Ευρώπη και την Αφρική και έχει εμπορικές σχέσεις με Ρωσία, Ουκρανία, Λετονία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Κριμέα, Κιρτσικιστάν, Νότιο Αφική, Γκάμπια και Σιέρα Λεόνε. Ενδεικτικά, στη Σομαλία παίρνει 5 εκατ. δολάρια για να απορρίψει πυρηνικά απόβλητα στα ανοιχτά της ακτής, ενώ δωροδοκεί τον Ali Mahdi, αρχηγό της εθνικής παράταξης, με 10 χιλιάδες δολάρια για κάθε τορπίλη που βυθίζει.

Κάπου εδώ εμπλέκεται και το όνομα της δημοσιογράφου Ilaria Alpi, η οποία ερευνούσε υπόθεση διακίνησης όπλων, και κατ’ επέκταση, ναρκωτικών και αποβλήτων προς τη Σομαλία και προς την Αφρική γενικότερα. Αυτή και ο κάμεραμάν της, Miran Hrovatin, δολοφονήθηκαν. Είχε όντως ανακαλύψει να γίνεται διακίνηση ή, ακόμα χειρότερα, είχε και αποδείξεις για τις δωροδοκίες που λάμβαναν μέρος;

Το 1995 η Greenpeace κατήγγειλε τις δράσεις της ODM του Comerio.

Το 1996 με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου απαγορεύεται η απόρριψη οποιωνδήποτε αποβλήτων στη θάλασσα, αλλά και η εξαγωγή ή διακίνησή τους.

Γενικά, η ODM κατηγορείται ότι είχε επαφές με τις μυστικές υπηρεσίες της Αργεντινής και του Ιράκ, ενώ αγόραζε απόβλητα από όλο τον κόσμο. Η Greenpeace της Ιταλίας, το Σεπτέμβρη του 1997 δημοσίευσε την αναφορά “La Rete” (=δίκτυο), που έχει σα θέμα τις διεθνείς θυγατρικές εταιρίες της παράνομης διακίνησης αποβλήτων. Περιγράφει τις δραστηριότητες και τις διεθνείς συνδέσεις των θυγατρικών ιταλικών εταιριών, που επεξεργάζονται τα απόβλητα και έχουν άμεση σχέση με την εταιρία ODM.

Francesco Neri και Natale De Grazia:

Ο Francesco Neri, εισαγγελέας της πόλης Reggio Calabria, το 1994 παρέλαβε από τη Legambiente το ντοσιέ που περιείχε ενδείξεις παράνομης διακίνησης και παράνομης απόρριψης επικίνδυνων καταλοίπων, τόσο στο όρος Aspomonte όσο και στη θάλασσα της Ιταλίας και στη Μεσόγειο. Ο Neri ενδιαφέρθηκε για το ζήτημα και ανέλαβε την υπόθεση. Μαζί του ο Natale De Grazia, ανακριτής της ακτοφυλακής, και εισαγγελείς από άλλες πόλεις της Ιταλίας (π.χ. Ματέρα, Νεάπολη, Λα Σπέτσια και Καράρα) ξεκίνησαν τις έρευνες.

Σύντομα έγινε αντιληπτό ότι στην υπόθεση εμπλέκονται ισχυρά πρόσωπα και η μαφία, οπότε και άρχισαν οι παρακολουθήσεις και καταγραφές τηλεφωνικών συνομιλιών. Τα αποσπάσματα των συνομιλιών αυτών παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς με μερικές λέξεις σκιαγραφείται απόλυτα η ασυδοσία που επικρατούσε:

1 -«Μα να τα ρίξουμε στη θάλασσα?»

-«Τι σε νοιάζει? Να κάνουμε τη δουλειά μας! Με τα λεφτά που θα πάρουμε μπορούμε να πάμε σε όποια θάλασσα θέλουμε».

2 «Το μωρό γεννήθηκε. Είναι αγόρι και είναι καλά», εννοώντας ότι το πλοίο βυθίστηκε και ότι όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο.

3 «Θα πρέπει να περιμένουμε κατάλληλη μέρα για τη θάλασσα».

Το Σεπτέμβρη του 1995, ένα χρόνο μετά το θάνατο της Alpi και του Miran στη Σομαλία, ο De Grazia εξετάζει τις πορείες των δηλητηριασμένων πλοίων, του Rigel και του Jolly Rosso. Οι έρευνές του τον οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα πλοία θα πρέπει να σαλπάρουν από λιμάνια της βόρειας Ιταλίας, μεταξύ της Λιγουρίας και της Τοσκάνης, περιοχή στην οποία υπάρχει η στρατιωτική βάση της La Spezia και τα σπήλαια με μάρμαρο στις Άλπεις (Aquane Alps)˙ η στρατιωτική ζώνη εγγυάται ασφάλεια, ενώ το μάρμαρο χρησιμοποιείτο για να «κρύβει» το ραδιενεργό υλικό.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1995 ο De Grazia ξεκίνησε να ερευνήσει, στα αρχεία του ναυτικού στη La Spezia, 180 πλοία που είχαν μυστηριωδώς/υπόπτως βυθιστεί τα τελευταία χρόνια (μαρτυρία του συνοδηγού του). Τελικά, όμως δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ στη La Spezia, καθώς πέθανε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς (επίσημη ανακοίνωση), αν και συνάδελφοί του μιλούν για δηλητηρίαση - δολοφονία.

Μέχρι τότε όμως είχε ήδη ανακαλύψει πολλά. Για παράδειγμα:

1 Σύμφωνα με τα λεγόμενα του εισαγγελέα Francisco Neri, στο σπίτι του Comerio βρήκε έναν φάκελο με ετικέτα «Σομαλία» και κωδικό «1831». Μέσα ο φάκελος περιείχε το πιστοποιητικό θανάτου της δημοσιογράφου Ilaria Alpi. Σήμερα αυτό το πιστοποιητικό έχει «εξαφανιστεί».

2 Ανακάλυψε σε ατζέντα του Comerio ότι στις 21 Σεπτεμβρίου του 1986 υπήρχε η σημείωση «πλοίο χάθηκε». Το πλοίο που βυθίστηκε εκείνη τη μέρα ήταν το Rigel…

Παρ’ όλα αυτά, ο Francisco Neri δεν κατάφερε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις έρευνες, καθώς αν και αρχικά φάνηκε να έχει τη στήριξη διαφόρων κρατών και φορέων (δορυφόρους από NASA για εντοπισμό ναυαγίων, αρχεία ασφαλιστικής Loyds, Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός - IMO του ΟΗΕ κτλ.), τελικά δεν του δόθηκαν τα απαραίτητα κονδύλια. Μάλιστα, πολλοί μετά την υπόθεση του Rigel αντιτίθονταν στην προσπάθεια του Neri˙ ακόμα και οι εφημερίδες τον κατηγορούσαν ότι είναι τρελός και ότι με τη μανία του έχει κάνει κακό στον τουρισμό της Καλαβρίας.

Το 2005 ο Neri δήλωσε ότι ο χάρτης που βρέθηκε στο Jolly Rosso συμπίπτει με το χάρτη της Greenpeace σχετικά με τα ύποπτα/φαινομενικά αναίτια ναυάγια και με το χάρτη που βρέθηκε στο σπίτι του Comerio.

Τελικά, μετά την εύρεση του ναυαγίου στις 12 Σεπτεμβρίου 2009, φαίνεται πως οι υποψίες και οι φόβοι της Legambiente, του Francesco Neri και της ομάδας του αρχίζουν να βγαίνουν αληθινές.

Η οργάνωση της διακίνησης:

Τα πλοία έφευγαν κυρίως από μικρά λιμάνια της Βόρειας Ιταλίας, όπως το La Spezia και το Marina di Carrara στην Τοσκάνη (από αυτό το λιμάνι το 1986 ξεμπάρκαρε το Mischigan και «υποτίθεται» ότι έφυγε και το Rigel). Φαίνεται ότι προτιμούσαν τα λιμάνια αυτά, καθώς ήταν πιο εύκολο να «λαδώσουν» και να έχουν στη δούλεψή τους διεφθαρμένους ανθρώπους στα «κατάλληλα» πόστα (π.χ. ελεγκτές φορτίου, τελωνειακοί υπάλληλοι). Ταυτόχρονα, είχαν την ασφάλεια που τους παρείχε το γεγονός ότι βρίσκονταν σε στρατιωτική ζώνη, ενώ είχαν κοντά τους και περιοχές πλούσιες σε μάρμαρο για να καλύπτουν το ραδιενεργό φορτίο τους.

Στο φορτίο προσέθεταν τσιμέντο για να γίνεται πιο βαρύ και να μην εγείρει υποψίες, ενώ όταν είχαν ραδιενεργό υλικό το κάλυπταν με μάρμαρο, προκειμένου να μην μπορεί να ανιχνευθεί από τα μηχανήματα ελέγχου.

Μελέτη στη Μ. Βρετανία, σε συνεργασία με τη Legambiente, έδειξε ότι η επεξεργασία ενός τόνου αποβλήτων μπορεί να κοστίσει 100 έως 2000 ευρώ ανά τόνο, ανάλογα με το είδος. Στην Αφρική η «διάθεση» των αποβλήτων κοστίζει 2,5 έως 50 ευρώ ανά τόνο, δηλαδή 400 φορές λιγότερο! Συνεπώς η παρανομία επιφέρει κέρδη ύψους 8,5 εκατ. ευρώ το χρόνο!

Σύμφωνα με στοιχεία της Legambiente, στην Ιταλία εξαφανίζονται 6-8 εκατ. τόνοι τοξικών αποβλήτων το χρόνο, ποσότητα που αντιστοιχεί σε όγκο αποβλήτων ύψους 300μ ετησίως, ενώ για τα 16 χρόνια αντιστοιχεί σε ύψος αντίστοιχο με του όρους Monblanc στη Γαλλία (περίπου 4810μ !). Το κέρδος της παράνομης διάθεσης αυτών ανέρχεται στο ένα δισεκατομμύριο ευρώ!

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Francisco Fonti για κάθε βύθιση πλοίου κέρδιζαν από 4 έως 30 δισ. ιταλικές λίρες, δηλαδή 2 έως 15 εκατ. ευρώ  και τα λεφτά έμπαιναν σε λογαριασμούς της Ελβετίας, της Μάλτας και της Κύπρου. Ακόμη όμως αρνείται να αποκαλύψει ποιος μίσθωνε την ενέργεια αυτή.

Το ναυάγιο της 12^ης Σεπτεμβρίου 2009:

Στις 12/9/2009 στο Cetrano στην πόλη Paola της Καλαβρίας βρέθηκε από ιταλικό ερευνητικό σκάφος, με χρήση υποβρύχιου τηλεκατευθυνόμενου οχήματος (ROV), βυθισμένο κουφάρι πλοίου, το οποίο σύμφωνα με τη μαρτυρία του Francisco Fonti, πρώην μαφιόζου, περιέχει 120 βαρέλια τοξικών-ραδιενεργών αποβλήτων. Από μια τρύπα που φέρει το πλοίο φαίνονται κάποια βαρέλια.

Μέχρι τώρα σύμφωνα με τη μαρτυρία του μαφιόζου υπήρχε η πεποίθηση ότι το πλοίο αυτό ήταν το Cunski, το οποίο ναυάγησε 30 χλμ ανοιχτά των νοτιοδυτικών ακτών της Καλαβρίας κοντά στην πόλη Cetrano, το 1992. Σύμφωνα με τα αρχεία που βρέθηκαν, όμως, το Cunski (το οποίο στο ενδιάμεσο άλλαξε τέσσερα ονόματα) φέρεται να καταλήγει ως παλιοσίδερα στην παραλία Alang στην Ινδία, στην περιοχή Bhavnagar, σε ένα τεράστιο νεκροταφείο πλοίων…

Ο εισαγγελέας της πόλης Paola και υπεύθυνος των συγκεκριμένων ερευνών, Bruno Giordano, δεν ήταν ακόμη σίγουρος ότι επρόκειτο για το εν λόγω πλοίο. Πράγματι, σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, φαίνεται πως δεν πρόκειται για το Cunski. Το πλοίο που θα ανασύρει τα βαρέλια, οπότε και θα γίνει η αναγνώριση του είδους του φορτίου, από το ύποπτο ναυάγιο έχει ήδη φτάσει στο σημείο και θα αρχίσει τις εργασίες, ενώ θα χρησιμοποιηθεί ROV για να καταλήξουν τελικά και στην ταυτότητα του πλοίου.

Σε κάθε περίπτωση, η εύρεση του πλοίου αυτού ενδεχομένως θα αποτελέσει την πρώτη απόδειξη, το πρώτο κομμάτι του παζλ της παράνομης διακίνησης όχι μόνο ραδιενεργών αποβλήτων και άλλων υλικών, αλλά και όπλων. Αρχίζει πλέον να ξεδιαλύνεται το τοπίο και φαίνεται πως τα άλλοτε «πλοία φαντάσματα» υπάρχουν πραγματικά και κείτονται στο βυθό της Μεσογείου σαν ωρολογιακές βόμβες, έτοιμες να εκραγούν.

Η ιταλική περιβαλλοντική οργάνωση Legambiente:

Η Legambiente αρχικά έκανε έρευνα σχετική με τα απόβλητα που έφερναν πλοία στα παράλια της Καλαβρίας και από εκεί με μεγάλα φορτηγά τα μετέφεραν σε παράνομες
χωματερές, σε σπηλιές και εγκαταλελειμμένα λατομία του όρους Aspromonte, όπου και τα απέρριπταν. Αυτό ήταν μια ένδειξη ότι πρέπει να γίνεται διακίνηση επικίνδυνων αποβλήτων, αλλά ακόμα δεν είχαν αντιληφθεί τη διάσταση του θέματος και ότι αφορά και στο θαλάσσιο περιβάλλον.

Όταν άρχισε η ξαφνική «εξαφάνιση» πλοίων - τα περισσότερα εκ των οποίων δεν εξέπεμψαν ποτέ SOS, ενώ τα ναυάγια πολλές φορές συνέβησαν μέρες ήρεμης θάλασσας και καλής ορατότητας -, με αφορμή την προσάραξη του Rosso το 1990, αφού διασταύρωσαν τα στοιχεία τους με τα αρχεία της ασφαλιστικής εταιρίας Loyds της Μεγάλης Βρετανίας -είχαν αρχίσει και εκείνοι τις δικές τους έρευνες καθώς υποψιάζονταν απάτη για τη συλλογή των ασφάλιστρων - και μόλις διαπίστωσαν ότι σε πολλές περιπτώσεις είχε δηλωθεί άλλο φορτίο, τότε μόνο αντιλήφθηκαν τι πραγματικά συνέβαινε.

Επίσης, ανησυχητικές ήταν και πολλές μαρτυρίες του κόσμου:

1 Ψαράδες στην Καλαβρία είδαν να πετάνε από ένα πλοίο κίτρινα βαρέλια. Πλησίασαν στο σημείο και εκεί ανέσυραν με τα δίχτυα τους μια μπάλα λάσπης, την οποία μόλις την έπιασαν γέμισαν τα χέρια τους με μπλε κηλίδες και φούσκες και ένιωσαν έντονο κάψιμο σε χέρια και μάτια. Λίγο καιρό αργότερα εκδήλωσαν λευχαιμία, ο δε ένας εκ των δύο απεβίωσε.

2 Άλλη μια μαρτυρία κάνει λόγο για τον ξαφνικό και φαινομενικά αναίτιο και μαζικό θάνατο οικόσιτων ζώων στην Καλαβρία.

3 Ο Salvatore Colosimo, κάτοικος της Καλαβρίας, το 1993 τυχαία βρισκόταν σε μια παραλία, όταν είδε 2-3 βαρέλια που τα είχε ξεβράσει η θάλασσα. Λίγο αργότερα είδε ξένους ανθρώπους με φορτηγά, οι οποίοι τα μάζεψαν και εξαφανίστηκαν.

4 Τον Ιούλιο του 2009 η γερμανική περιβαλλοντική μη κυβερνητική οργάνωση MS Thales είδε το εμπορικό πλοίο Toskana να απορρίπτει κοντέινερ, αγνώστου ταυτότητας, στα ανοιχτά του εθνικού πάρκου του αρχιπελάγους της Τοσκάνης. Συνέλλεξε φωτογραφίες αλλά και βίντεο, έκανε γραπτή καταγγελία στις αρμόδιες αρχές, οι οποίες όμως δεν έδωσαν συνέχεια.

Η Legambiente  καταγγέλλει τη διακίνηση τοξικών αποβλήτων και τη διάθεσή τους στο βυθό της θάλασσας από το 1990, στηριζόμενη αρχικά στην υπόθεση της ύποπτης βύθισης του πλοίου Rigel το 1986, το οποίο στα χαρτιά φαινόταν φορτωμένο με τσιμέντο. Τότε το πλοίο είχε βυθιστεί ανεξήγητα, ενώ το πλήρωμα και ο κυβερνήτης εξαφανίστηκαν μετά το ναυάγιο. Η δικαστική αρχή εκεί αποφάνθηκε ότι επρόκειτο για βύθιση του πλοίου με πρόθεση, ενώ υπήρχαν υποψίες ότι το φορτίο ήταν διαφορετικό από αυτό που είχε δηλωθεί, καθώς τα ασφάλιστρα ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Η Legambiente με αφορμή το περιστατικό αυτό αλλά και άλλα στοιχεία και μαρτυρίες ετοίμασε ένα ντοσιέ το οποίο κατέθεσε το 1994 στην εισαγγελία της Καλαβρίας, ζητώντας την άμεση διενέργεια έρευνας. Στην αναφορά γίνεται λόγος και για τον Giorgio Comerio. Μέχρι τότε κανένας δεν είχε μιλήσει ανοιχτά για αυτά τα «χαμένα» καράβια.

Η Legabiente ίδρυσε το 2007 την «Επιτροπή για την Αλήθεια» (Comitato per la Verita) για να ξεκαθαρίσει το τι συμβαίνει με τα δηλητηριασμένα καράβια και τη διεθνή και εθνική μεταφορά και διάθεση ραδιενεργών και άλλων επικίνδυνων αποβλήτων και υλικών. Σλόγκαν τους «Να βυθίσουμε τη Μαφία!»

Μετά τον εντοπισμό του ναυαγίου στις 12/9/2009 ανοίγει νέα σελίδα στην υπόθεση των πλοίων-φαντασμάτων και της παράνομης διακίνησης ραδιενεργών καταλοίπων. Στις 22/10/2009 ο εκπρόσωπος της Legambiente Calabria, Nuccio Barila, παρουσίασε στην κυβέρνηση νέο φάκελο, με όλα τα στοιχεία που έχουν συλλέξει μέχρι σήμερα, ζητώντας διαφάνεια. Επίσης, η Legambiente ζήτησε να μάθει το περιεχόμενο όλων των δηλώσεων του Comerio, κατά τις ανακρίσεις του με τους εισαγγελείς, καθώς και τις εξελίξεις σχετικά με την έρευνα των δραστηριοτήτων της ENEA, την οποία έχει αναλάβει ο εισαγγελέας Nicola Maria Pace.

Κίνδυνοι - Τι χρειάζεται να γίνει;

Το πλοίο Coraline βυθίστηκε 50 μίλια βόρεια της Ustica, ανοιχτά της νήσου Alicudi, το 1995. Περιείχε βαρέλια με υψηλά ποσοστά ραδιενεργού υλικού (παράγωγα του θορίου 243 - ισότοπο του ουρανίου). Κάποια βαρέλια ξεβράστηκαν στην παραλία κοντά στη Νάπολη! Το πλοίο Marco Polo, που πραγματοποιούσε το ταξίδι Βαρκελώνη - Αλεξάνδρεια, βυθίστηκε 80 μίλια του καναλιού της Σικελίας το 1993. Στις παράκτιες περιοχές της Campania, όπου κάποια βαρέλια ξεβράστηκαν, μετρήσεις ραδιενέργειας (θόριο 234) του νερού της θάλασσας έδειξαν τιμές πέντε φορές άνω του επιτρεπόμενου ορίου, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να αποτελεί απόδειξη ότι το πλοίο βυθίστηκε με πρόθεση… Επιδημιολογική μελέτη του 2009 έδειξε ότι στις περιοχές Serra D’ Aiello και E Aiello στην Καλαβρία τα κρούσματα καρκίνου είχαν αυξηθεί!

Μπορεί ακόμη η θάλασσα σε πολλές περιοχές να μην έχει ρυπανθεί, αλλά  κανείς δε γνωρίζει πόσο σύντομα θα αρχίσει το επικίνδυνο - ραδιενεργό υλικό να διαρρέει. Είναι αναγκαία η έγκαιρη ανάληψη πρωτοβουλιών και πολιτικών αποφάσεων προκειμένου να ξεκινήσει η διαλεύκανση της υπόθεσης, να γίνουν οι απαραίτητες έρευνες και να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας.