Βέβαια το δικαστήριο δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να εφαρμόσει τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα, και πιο συγκεκριμένα του δέκατου κεφαλαίου του Οικογενειακού Δικαίου, το οποίο σαφώς αναφέρει ότι υποχρέωση διατροφής έχουν όχι μόνο οι γονείς προς τα παιδιά, αλλά και το αντίστροφο!! Συγκεκριμένα, ο Αστικός Κώδικας αναφέρει στο άρθρο 1485: “Ανιόντες και κατιόντες έχουν αμοιβαία υποχρέωση διατροφής κατά τους όρους των άρθρων 1486 έως 1502”, ενώ στο άρθρο 1486 αναφέρεται ότι “Δικαίωμα διατροφής έχει μόνο όποιος δεν μπορεί να διατρέφει τον εαυτό του από την περιουσία του ή από εργασία κατάλληλη για την ηλικία του, την κατάσταση της υγείας του και τις λοιπές βιοτικές του συνθήκες ενόψει και των τυχόν αναγκών της εκπαίδευσής του”.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση,Ο 70χρονος πατέρας αναγκάστηκε να στραφεί δικαστικά σε βάρος του μοναχογιού του, αφού όντας ανίκανος με ποσοστό αναπηρίας 85% και ανατομικής βλάβης 70%, εκδιώχτηκε από το ιδιόκτητο σπίτι του γιού του μετά το θάνατο της συζύγου του. Έτσι, αναγκάστηκε να φιλοξενείται από τις αδελφές του οι οποίες όμως και αυτές αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας αλλά και οικονομικά. Ο 70χρονος λαμβάνει σύνταξη που μαζί με το ΕΚΑΣ φτάνει τα 680 ευρώ, ενώ ο γιος του, που είναι ανθυποπλοίαρχος, έχει μηνιαίες αποδοχές περίπου 6.000 ευρώ .
Και, παρά το ότι ο 70χρονος δικαιώθηκε από το δικαστήριο, το ποσό που του επιδικάστηκε να λαμβάνει ως διατροφή είναι όπως προανέφερα 900 ευρώ, ενώ στην αίτησή του ζητούσε 2000 ευρώ.
Θετική λοιπόν η δικαστική απόφαση, αλλά νομίζω ότι το ποσό που τελικά είναι αναγκασμένος να πληρώνει ο άσπλαχνος αυτός γιος είναι πολύ μικρό. Σαφώς και θα μπορούσε να διαθέσει μεγαλύτερο ποσό χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τη δική του διαβίωση.
Το μεγαλύτερο όμως θέμα είναι πως νιώθει αυτός ο πατέρας, που αναγκάστηκε να πάει στα δικαστήρια το ίδιο του το σπλάχνο, απλά για να εξασφαλίσει το δικαίωμα της επιβίωσης, και τι δείχνει αυτό το γεγονός για την κοινωνία μας. Γιατί, για τον 70χρονο ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου, ενώ για το γιο απλά ζήτημα (υποθέτω)ξεβολέματος…
Αναρτήσεις
Ευχομαι σαυτους που μιλανε για ξεβολεμα-βολεμα να τους συμβει να φιλοξενησουν πασχοντα γονιο. Αν αντεξουν πεισσοτεο απο 6 μηνες το πολυ. εχω ανάπηρη μάνα85%<,[ ζάχαρο, πιεση, εμβολη, ουρολοιμωξεις, ουρια , ακάτεια , άννοια, .......] στο σπιτι μου τα τελευταία 5 χρόνια, μόνο κάθε μήνα να περιμένεις από τις 6 για να γράψει ο γιατρος τα φάρμακα, τις πάνες, τις ταινίες ζαχάρου], να μετρας και να ρυθμίζεις το ζάχαρο, την πίεση, την προθρομβύνη, να την πλένεις 2 φορές ην ημέρα, να την σηκώνεις και να την βοηθας να περπατά , να πέφτει, το βράδυ από το κρεββάτι γιατί νομίζει ότι μπορεί να σηκωθεί, να βλέπει φαντάσματα, αρουραίους, και να ακούει φωνές, [μέχρι ναξαναρυθμίσουμε την δοση του φαρμακου],να ξύνεται, και να γεμίζει αίματα, να φωνάζει χωρίς λόγο,να αλέθεις τις τροφές, και να την ταίζεις,να μην μπορεις να βγεις από το σπίτι,..........Παίρνει 650 Ευρώ, και εγώ προσωρινη σύνταξει 500,γιατί σταμάτησα στα 58 την δουλειά, μη βίσκοντα άνθρωπο με τόσα λίγα χήματα για την μητέρα μου.Διαλύθηκε η οικογένεια μου , καικάθε μέρα είνα κόλαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατανοώ τη δύσκολη κατάστασή σου φίλε-φίλη μου, αλλά απ' ότι κατάλαβα εσύ δε βγάζεις ούτε 6000 ευρώ το μήνα, ούτε έχεις πετάξει τη μάνα σου στο δρόμο. Και αυτό λέει πολλά για εσένα και το χαρακτήρα σου, και τις αξίες που σου έδωσε η μάνα αυτή που τώρα φροντίζεις με πολλές στερήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι όμως και αυτή για να σε μεγαλώσει, στερήθηκε πράγματα, και αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτό. Υπάρχουν πάντα και ακρέαις καταστάσεις, αλλά όπως και να το κάνουμε έχουμε χρέος απέναντι στους γονείς μας, όπως έχουμε και απένατι στα παιδιά μας.
Λυπάμαι πραγματικά για ότι περνάς, και σου εύχομαι καλή δύναμη και κουράγιο..