Για να μην ψάχνουμε στα σχολεία για ναρκωτικά, ας ψάξουμε να βρούμε χρόνο για τα παιδιά μας

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που τέλειωσα το Λύκειο. Άλλα δεν περίμενα ποτέ να έχουν αλλάξει τόσο πολύ οι συνήθειες και οι ασχολίες των μαθητών. Τόσο, που η διακίνηση των ναρκωτικών να γίνεται πλέον μέσα στα σχολεία…

Η δική μου γενιά (των σχεδόν σαραντάρηδων) περίμενε πως και πως ν’ ακούσει το κουδούνι του διαλειμματος. Πριν ακόμα αρχίσει το “ντριν”, σηκωνόμασταν από τα θρανία βιαστικά, βγαίναμε στις αυλές, και ή παίρναμε μια μπάλα τα αγόρια και παίζαμε το μπασκετάκι μας (βλέπετε η εθνική μπάσκετ εκείνη την εποχή είχε γράψει ιστορία), ή ξεκινούσαμε τις πλάκες ο ένας στον άλλο, ή αράζαμε σε μια άκρη και λέγαμε τα δικά μας τρώγοντας κουλούρι με kiss. Οι πιο “προχωρημένοι” πήγαιναν στις τουαλέτες για κανένα τσιγάρο, ή έβγαιναν έξω από την αυλή, όπου συναντούσαν τους εξωσχολικούς φίλους τους που έρχονταν με τα παπάκια και τα αυτοκίνητα και πούλαγαν μούρη.  Οι ερωτευμένοι πάλι είτε κάθονταν μαζί στην αυλή, διακριτικά πάντα, είτε ξέκλεβαν μερικά λεπτά στην τουαλέτα για κανένα φιλί. Αλλά μέχρι εκεί. Και η κοπάνα ήταν σπάνιο φαινόμενο, μια με δύο φορές το χρόνο για πλάκα.

Σήμερα μάλλον τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Και μέχρι ένα σημείο είναι φυσιολογικό, καθώς έχουν αλλάξει και οι εποχές, και οι αντιλήψεις. Τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα τόσο στην κοινωνία όσο και στα σχολεία, και αυτό έχει πολλά καλά. Όμως, ως γνωστόν, η πολύ ελευθερία παρεξηγείται από κάποιους. Και όταν αυτοί οι κάποιοι θεωρούν ότι μαγκιά είναι η χρήση και η διακίνηση ναρκωτικών μέσα στα σχολεία,ή η καταγραφή ερωτικών συνευρέσεων στις τουαλέτες με κινητά τηλέφωνα,  τότε τα πράγματα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε λίγο πιο σοβαρά.

Φυσικά δεν εννοώ να υπάρχουν αστυνομικές δυνάμεις στα σχολεία. Όμως το φαινόμενο που παρουσιάστηκε σήμερα στο 1ο ΕΠΑ.Λ. Ηρακλείου, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πρωτίστως στα σπίτια μας, μέσα στο οικογενειακό μας περιβάλλον, και δευτερευόντως στα σχολεία, από τους εκπαιδευτικούς. Από τα σπίτια μας ξεκινάνε όλα, και από τη σημασία και το χρόνο που δίνουμε στα παιδιά μας. Γιατί όταν το παιδί μας αποφασίσει να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, θα βρει τα ναρκωτικά είτε μέσα είτε έξω από το σχολείο του. Το θέμα είναι να το προλάβουμε. Να μη του δημιουργηθεί καν αυτή η ανάγκη. Και ο μόνος τρόπος είναι γονείς και εκπαιδευτικοί να είμαστε κοντά του, να το ακούμε πιο συχνά, και να ελέγχουμε με διακριτικότητα τις εκτός σπιτιού και σχολείο δραστηριότητές του.

Να ξαναγυρίσουμε στις αθώες εποχές τις δικές μας δε γίνεται…ούτε και πρέπει. Αυτό όμως που πρέπει να προσπαθήσουμε είναι να αφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο στα παιδιά μας. Να είναι τα παιδιά η πρώτη μας προτεραιότητα και στην πράξη, και όχι μόνο στα λόγια. Η καριέρα και το χρήμα να έρθει σε δεύτερη μοίρα. Γιατί χωρίς πολλά λεφτά μπορούμε να ζήσουμε. Εύχομαι όμως να μη χρειαστεί ΠΟΤΕ να ζήσουμε χωρίς παιδιά, και να μετανιώνουμε για μια ζωή για το χρόνο που δεν περάσαμε μαζί τους…