“Πονάει η κοιλίτσα μου..”

"Μαμά πονάει η κοιλίτσα μου, δεν αισθάνομαι πολύ καλά". 3χρονών και κάτι ο Μάνος μου, πρώτη φορά παραπονέθηκε για την κοιλίτσα του που πονάει. 3η μέρα στο σχολείο. Τυχαίο;; Δε νομίζω. Η πρώτη φορά που τα ζουζουνάκια μας βγαίνουν από το σπίτι τους, αποχωρίζονται τα οικεία τους πρόσωπα, το περιβάλλον τους, το πρόγραμμα τους και καλούνται να αρχίσουν ένα νέο πρόγραμμα είναι σίγουρα μια αγχωτική και δύσκολη φάση στην οποία οι γονείς έχουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο να παίξουν.

Την πρώτη μέρα του σχολείου πήγε με τον μπαμπά του, ήταν ενθουσιασμένος, παιδάκια, παιχνίδια, γνωριμία με την δασκάλα...κάτι σαν παιδότοπος του φάνηκε...

Έμεινε λίγο και γύρισε πίσω. Την 2η μέρα έμεινε παραπάνω, τα άλλα παιδάκια έκλαιγαν, άρχισε να καταλαβαίνει ότι τελικά δεν είναι παιδότοπος αλλά ένα μέρος που υπάρχει πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθεί. Άρχισε η αντίδραση, παράπονα για αδιαθεσία, κλάμα, άρνηση να ξεκολλήσει από πάνω μου όταν τον πήγα εγώ. Τώρα, μετά από περίπου μία εβδομάδα, τα πράγματα φαίνονται λίγο καλύτερα. Γκρινιάζει λίγο στην αρχή, μετά περνάει μια χαρά και όταν πάω να τον πάρω μου περιγράφει με ενθουσιασμό πως πέρασε και τι έκανε.

Έτσι ξεκίνησε ο Μάνος, όπως τόσα παιδιά το ταξίδι του για την ζωή των μεγάλων. Πολύ σημαντικό ρόλο σε όλη αυτήν τους την προσπάθεια έχουμε εμείς οι γονείς. Πρέπει με αγάπη, υπομονή, φροντίδα, συζήτηση αλλά και σταθερότητα να τους δείξουμε ότι τώρα που μεγαλώνουν μπορούν να καταφέρουν πολλά πράγματα, ότι είμαστε δίπλα τους όταν μας χρειαστούν αλλά και ότι έχουμε εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνατότητες, ότι υπάρχουν οι δασκάλες τους που τα αγαπάνε και θα τα φροντίσουν, ότι θα γνωρίσουν άλλα παιδάκια και μέσα από τις παρέες τους θα αγαπήσουν, θα μαλώσουν, θα διεκδικήσουν, θα παλέψουν, θα κατακτήσουν, θα προδοθούν, θα συμμαχήσουν, θα γελάσουν μα πάνω από όλα θα μάθουν, θα ωριμάσουν και θα εξελιχθούν. Αυτή είναι η ζωή!

Πιάνω τον εαυτό μου να παλεύει με 2 αντικρουόμενα συναισθήματα καθώς γράφω...Μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια (χαζομαμά) το παιδί μου μεγαλώνει, ξεκινάει σχολείο, μπαίνει στα δύσκολα και από την άλλη... το παιδί μου μεγαλώνει, φεύγει από κοντά μου, ανοίγει τα φτερά του, “ανεξαρτητοποιείται”...δύσκολο να δεχτώ δεν είναι μωρό πια... Μάλλον και για εμάς τους μεγάλους είναι μια δύσκολη φάση αυτή...Και εμένα με πονάει η κοιλίτσα μου...αλλά δεν θα το πω στο Μάνο, είναι ήδη στο σχολείο και παίζει με τους φίλους του...Καλή Αρχή Ζουζουνάκια Μας!!!